Unha navalla lenta é o proxecto da identidade.
Unha celebración añil o re-coñecemento.

¿Cómo deixei que todo isto me sobreviñera?
O meu propio soño marchou de min comigo
Non podo permitir que se me malinterprete unha vez máis
¿Por qué me afectas?, ¿por qué me afectas aínda?.
Unha absurda desposesión infranqueable.

Pero que eu estaría ben, que non cumpren coidados xa sabes que total eu
estaría ben, sempre ben, aínda que non se me entendese aínda
que perdese a saúde na miña mocidade.
Eu tamén pensaba que podería controlalo.
¿Por qué me desesperas?, ¿por qué aínda me desesperas?.

Unha poza de notas sostidas,
un reiseñor mecánico é a tarde
¿Cómo tiven a coraxe de asumir a túa estratexia?

***

yolanda castaño

*

Cando deixo de ser flor,
molesto.

Pero o duro era ser, o
                                   infatigablemente aciago.

Que eu contraese algunha seria doenza
favorecería grandemente á miña obra literaria.

Como non teña traballo, marcho para Las Vegas.
Nos Estados Unidos son máis guapa que en ningún sitio.

Pero teño sido agre e pretenciosa,
teño sorrido por interese propia,
a axetreada capitalista sexy;
compensei polos meus días de impotencia.
Ser
é o difícil.
Cando falei só contemplaron os meus labios.

¿Se me tomo un descanso iso
faráme irresponsable?
¿se son vulnerable
serei pisoteada?
¿se me fosen peor as cousas
quereríadesme máis?

Unha profusa navalla é o proxecto da identidade,
un reiseñor mecánico a tarde.
Tanto souvenir acabará con Notre Dame
¿Onde estabas cando te necesitei?

***

yolanda castaño

*

A miña beleza sinala co dedo,

espella os meus cristais,

ofende.

A miña beleza que intimida,

que enerva sen falar,

que acovarda.

A miña beleza que prognostica,

que me eclipsa,

que me traizoa.

A que me vende barata,

a que amortiza os meus fallos,

que se me adianta.

A que levanta suspicacias,

a que disuade de min,

que desvirtúa.

A miña beleza que me somete,

faime criada de si,

a que me ata.

A miña beleza desvergoñada,

que te enfronta contra ti,

que me negocia.

A miña beleza que me deturpa,

que embaza os meus cristais,

a que me nega.

A miña beleza que manipulo,

que non outorga perdón,

a que me agacha.

***

yolanda castaño

*

Abrigaba horas de loito cravadas por todo o corpo,
os espectros da ausencia pintados nos labios agres
e as mans enfermas de carencias.

Todo o esmalte de obsidiana co que eu o imaxinara nas novelas quenon escribirei nunca
e se lle transparentaban os lirios máis escuros
místicos e ocultos e con pétalos mui ásperos.

Pero andaramos buscándonos polas rúas das mesmas noites
e así foi que veu a ser o meu príncipe das tebras,
eu tremendo de impaciencia baixo os queiros da agonía
para choverlle en sangue fresca e aplacar mórbidas fames.

Agora teño a boca destrozada.
Aspiro despacio a noitebra.
E el canta espido e frío para o pleniluinio vidrado de setembro.
Nunca o loito foi tan branco na súa casa ingobernable.
Unha horizontal vivencia de martelos detrás do lánguido alento,
tal como Aleister camiña en raxadas lívidas

cara a nosa obscura amaceñida.

***

yolanda castaño

*

Son eu a muller que agora ocupa esta casa
na que exististes, Olga, Elba,
dende que se abriron para min cos pés descalzos
os seus labios de actriz que non me aman.

E ¿qué sodes vós á vida miña? compañías presentes,
mulleres antigas e presentes,
dobles pálpitos de ser broslados na pel do que eu abrazo.

Somos tres e matino nas nosas figuracións idénticas, perfís
repetindo o perfil           da súa milimétrica idea da beleza.
Deslumbrantemente admiradas           e repugnadas até a náusea.
Que o daría todo por ser por un minuto coma vós,
eu, que vos fun, tan abnegada e instintivamente.

Respira o rastro das caricias           vosas               no que eu toco,
aínda insobornable na madeira destes mobles,
nos frascos que aínda están, na vosa roupa.
Olga, Elba, abstractamente perfectas como mulleres anónimas,
intactas, coma o que non morrerá           nunca.

Aínda quente está a pegada dos vosos pés no que me acolle,
e na mesa que comparto con espectrais ausencias
alugo o voso espacio implacable con usura.
Que habería morrer por ser máis cás vosas cifras
ou desexo matar o voso nome a coiteladas.

Olga, Elba, mulleres pasadas e perpétuas,
e eu estúpidamente filla vosa,
estúpidamente irmá nunha xenealoxía interrogante.
Pantasmas divinas
                              e feroces
                                                  mentras durmo.

***

yolanda castaño

*

I

Mostro interese por unha plácida tortura.

Onde un escándalo que me derrota,

Pero faime algo que sexa moi estético.

Énteme unha agonía que me quenza até a garganta

unha nave de estrugas que facía tanta falla e déixame chorar.

Que xurda e que descarne

apetéceme unha anguria enferma unha miseria enferma unha

mórbida compracencia.

Nunha extensión tan cruda

esta será unha reverencia negra.

II

Para unha miseria gloriosa esta será unha reverencia negra

Práceme unha agonía que sexa moi estética

Lábios que se repregan e que afloran e castigan

e facerche tanto dano mentres digo meu amor.

Onde unha apracible tortura

as túas unllas que me morden e os teus dentes me consumen. Quero

saloucar. E nos días seguintes esta dor permanente

e as marcas das trabadas na carne resentida

coma un poema escupido no corpo, coma beixo tatuado

delicioso sacrifizo a medio rematar.

III

Onde un escándalo que me derrota.

Quero columpiarme nunha hora de loito.

Foi então a noite que descobrín a antiga senda trala colina de Zaman,

chegado cunha apariencia sobrenatural e salvaxe

así cravou na miña carne as súas unllas de tres centímetros de cabeleira

negra negra

Que me corra un arrepío por todas as regandixas,

gardo para ti un santuario de fetiches, quero

pronunciar calquera lúgubre antollo

ubha violencia latente tan tenrísima e violenta

para que chores, meu amor, para que chores un pouco.

IV

Hei de rotular unha letra B no oBscuro da tua persoa.

Si que me apetece que inaugures o meu lado enfermo e

que me salves, meu animal.

Recoñezo unha rexión sinistra nas nosas bárbara chamas.

Respiramos despacio o amargor da noitebra,

todos os bichos da noite lánzanse contra nós,

pero ti, meu animal,

a xente obsérvanos cando imos pola rúa.

se me peinas os cabelos no medio e medio da rúa,

se te botas ós meus pés para anoarme os zapatos

esa será unha reverencia negra negra

e logo as marcas das trabadas como carícias en sangue

delicioso sacrifizo a medio rematar.

V

No amargor da noitebra consumaremos unha negra reverencia.

Vamos a merendar un pan de loito e pónteme medroso,

Pónteme a compadecer

esta hora de cavernas

vén e cómete o meu lado enfermo e crava.

todos os beixos acedamente cicatrizados

Así eu te pido a ti,

imperiosamente, imperativamente.

Debaixo dun diluvio opaco, debaixo,

e armados até os dentes,

agarrándote polo pescozo e como cun vestido de martirios

para que chores, meu amor, para que chores un pouco.

***

yolanda castaño

santiago de compostela, 1977

***************************

No piensa en ningún príncipe la princesa.

El sol se ha alzado por el oeste y se cierran todas las llagas.

Arte de la anémona: errar y translucir la mímesis,
un fácil y hostil reconocerse.

En mi expedicionario corazón no tengo almena.
Ni veredas, ni ruinas que acariciarme.
Pero hoy el sol se ha alzado por el oeste
y yo cuento de memoria los trazos del paraje.

Nada hay en mí que no vaya a presentir cuando me ocupe.
Soplo anterior a todo y nunca antes.

Galería de Damas: se suicida esa imagen.
Todo lo que pudiera mi cabeza saber de mí.
Conjuga ese verbo intransitivo; transita sin pies por esta onda.

Presagia esta anémona: abrirse a cada brisa
inédita a la vez y parte de mi piel.
Que cada esforzadamente trepada certeza se me mate.
Que me sorprenda lo oscuro.

El inevitable misterio de su anémona.
La sangre ya velada en nuestros pulsos.

***

yolanda castaño

santiago de compostela, 1977

****************************

Había un labio húmido
descolgado en guirlandas serosas a rebentar moi lento
esgazando un gromo así descortizado
retorcéndose para desenvaiñarse, para
destrabar todo de golpe
que unha maré me desborda.

Seica o xabrón esvara moi viscoso polas pernas.

Había un labio lácteo
apoteósico
a rebosar.
Desorbitar os rebordos
e todo verquido.

Un labio lento
violento
a derreterse na abundancia

saíndose por fóra.

***

yolanda castaño (1977)

antiago de compostela - galiza

**********************

Deixa que se alongue esta inquedanza de agora.
Que tarde, que tarde tanto
a patria deste
movimento da sevidume do pan.

Eu acaramelaba fechada nunha urna
pero non lazaba nunca a miseria dunha carencia.

Deixa que deite
unha présa lentísima

e que o desexo sexa
inmobilización da urxencia.

***

Deja que se alargue esta inquietud del ahora.
Que tarde, que tarde tanto
la patria de este
movimiento de la servidumbre del pan.

Yo me acaramelaba encerrada en una urna
pero no enlazaba nunca la miseria de una carencia.

Deja que mane
una prisa lentísima

y que el deseo sea
inmovilización de la urgencia.

***

yolanda castaño

(santiago de compostela, 1977)

***************************

Cubriron con exactitude o impreso en vixencia inexcusable,
encheron puntuais os ocos baleiros con nomes completos,
[enderezos e datas precisas de nacemento.
Cumprimentaron os estrictos documentos mediante pólizas determinadas,
certificados de pedra e facturas de floristerías.
Riscaron as cuadrículas burócratas da forma máis sensual
[que puideron atopar naquel bolígrafo.
Non lembro xa cánto papel de estado empregaron na escritura de ingreso ni cántas
sinaturas ensaiadas.
Logo fixeron con tino a
inscripción legal gozosa no
rexistro
e antes de que vencera o prazo foron acordar a
cota mensual de beixos.

Non se esqueza
que se amaron dende as nove corenta e cinco do vintenove de maio
até as sete e tres minutos
dun catorce de setembro.

 ***

YOLANDA CASTAÑO (1977)

Santiago de Compostela - Galiza

***************************************

O CONTRATO

Preencheram con exactidão o impreso em vigencia irrecusável,
encheram pontuais as lacunas con nomes completos,
[endereços e datas precisas de nascimento.
Cumprimentaram os estrictos documentos mediante apólices determinadas,
certificados de pedra e facturas de floristas.
Riscaram as quadrículas burocratas da forma mais sensual
[que puderam encontrar naquela esferográfica.
Não me lembro já quanto papel de estado empregaram na escritura de ingresso nem quantas
assinaturas ensaiadas.
Logo fizeram com juízo a
inscrição legal gozosa no
registo
e antes de que vencera o prazo foram acordar a
cota mensal de beijos.

Não se esqueça
que se amaram desde as nove quarenta e cinco do vinte e nove de maio
até às sete e três minutos
dum catorze de setembro.

[trad: cas]