A miña nai na praia, tarde turba
de ondas a ferver.
A miña nai quebrada, figura de latón
contra os muros do mar. Que non se entende
a música do tempo, onde estarei
cando o meu fillo poña neste verso
aquela tarde cova, o vento escuro
no terror da luz cóncava. Os avós
cantaban por enriba do balbordo
da escuma. Mar adentro
a perderse nun erro da memoria.
A miña nai, sen cabo, sen peirao,
regresa aqui setenta anos despois
e permanece tráxica
fronte aos muros do mar.
***
xosé maria álvarez cáccamo
vigo (galiza), 1950
*
Amor é un extravío de galernas,
unha agulla espiral de materias que ferven.
Amor foi chegar ti subitamente
ao calexón de escoura
por onde eu pervagaba
levado polo vento de pés fríos.
Pero tamén amor
é o vaso de auga rosa
que traes para curarme de aflicción,
raiña do quinteiro da alegria.
***
xosé maría álvarez cáccamo
vigo, 1950
************************
Eu andaba na procura dunha forma quecontivese no seu inte-
rior o nome completo da forma,
un froito que estalase no momento de ser tocado para que
nas mans ficase latendo o nome do froito,
un beixo para ser ocupado desde o princípio de abril até
morrer.
Que na hora dos lábios da primeira palabra
o meu nome de animal deserto comezase a pronunciar un
nome para sempre.
Pero eu pensaba que un beixo era fonte perpétua,
que entrar nun corpo era morrer e regresar en lume branco
definitivamente.
***
Xosé María Álvarez Cáccamo (1950)
Vigo - Galiza
***********************************************
Foron ellas, as aves de marzo,
As que viñan anunciando con velocidade de motor ou asteroide cego
A fusión dos grandes xelos que destilan sangue de navalla,
As que avisaron da cor brava dos campos e da tenra carícia das marés, lábios de estanque.
Elas escribiron o teu nome na memoria
Dunha tarde azul de marzo mentres eu vivia
Recén vestido de espera para a festa dos ar.
E alguén pasou repetindo un nome, o teu de ave senlleira,
Muller inevitábel, luz que danza,
Entón viñeche ti a perguntar se para sempre,
Se para sempre era,
Era este amor revelado nos circuitos migratorios
Do último dia de inverno.
***
Xosé Maria Álvarez Cáccamo (1950)
Vigo - Galiza
*****************************************
As aves
Foram elas, as aves de março,
as que vinham anunciando com velocidade de motor ou asteróide cego
a fusão dos grandes gelos que destilam sangue de navalha,
as que avisaram da cor brava dos campos e da terna
carícia das marés, lábios de estanque.
Elas escreveram o teu nome na memória
duma tarde azul de março enquanto eu vivia
recém vestido de espera para a festa do ar.
E alguém passou repetindo um nome, o teu de ave singular,
mulher inevitável, luz que dança.
Então vieste tu pergungar se para sempre,
se para sempre era,
era este amor revelado nos circuitos migratorios
do último dia de inverno.
[trad: cas]
adelia prado(5)
adilia lopes(8)
al berto(6)
alba mendez(4)
anxos romeo(4)
augusto gil(4)
aurelino costa(11)
baldo ramos(6)
carlos vinagre(13)
daniel maia - pinto rodrigues(4)
fatima vale(10)
gastão cruz(5)
jaime rocha(5)
joana espain(10)
jose afonso(5)
jose regio(4)
maite dono(5)
manolo pipas(6)
maria lado(6)
mia couto(8)
miguel torga(4)
nuno judice(8)
olga novo(17)
pedro mexia(5)
pedro tamen(4)
sophia mello breyner andressen(7)
sylvia beirute(11)
tiago araujo(5)
yolanda castaño(10)
leitores amigos
leituras minhas
leituras interrompidas