a polpa dos bosques anegados sempre é aceda, logo será orballo e cuspe, embaza os muros das fiestras, estona a noite dos espellos acáticos, somerxe os sentidos antes de botar con xustiza as bolsas no lixo, inda quedaron mazás para hoxe, encarnadas nas fazulas apegadas por dentro do cristal, fiquei fóra sen chave, à intemperie, miúdo

***

x. m. vila ribadomar

*

volveu o verán agatuñando a ameixeira, cando o zunido das abellas deixaba esferas de sol e polpa nos meus beizos, bafexaba a canícula de agosto, naquela andia de pólas o vento ficaba, o tempo fitaba lonxano a poucos metros da terra, entre o follaxe e o mel loiro, o voo de bris das abellas aguilloaba o pulso e a lingua, deixaba a picada das mamilas das musas, e nas saborosas celas derretíanse os recaldos do ouro vello no padal, fumegaban inda os incendios forestais da consciencia, o lume fluía polo celme da cera, e na flor do niño de xílgaros prendían as claudias no amarelo, bico a bico os humores do corpo eran do néctar das sedas e os desertos

***

xosé maria vila ribadomar

*

a chuvia trouxo a violencia consaguínea dos pétalos de camelia, espetando no chan ese refluxo carmesí de sombra no céspede, colleitando un beizo para cada unha dos alxibes do resío e logo, axiña, unha pinga de salaio en cada boca, unha dinastía de soles enferruxados alén dos brazos encarnados, despois ergueuse para soñar máis día  e vestiuse para marchar, tiña unha pegadas no seu van que a abrigaban do medo e abriu a porta do cuarto para deixar atrás a luz e o mel pegañento da palabra, sabía que había de volver, e habia de baer máis e, xa, tarde, decatouse de que adiara a roupa interior, tiña moita presa, a presa que dá irse para volver, baixou de vagar cara á estación, sentiu o bruído do tren e pestanexou amodo cuns intres imprecisos cos ollos abotoándoa dentro, cara dentro, e cando subiu ó vagón sentiu frescas a mans da seca, no colo tiña unhas febras de veludo, unhas follas de herba e a dozura cincenta dos papos nas páxinas dun xornal, pasaba pola segunda estación ata que prender no sono, flash dun misto, alampa, unha fotografia, un fotograma gastando os tempos, e o sorriso aquel que apegaba selos no seu corpo, porque el lle había de apuntar inda que a súa pel xa non fose de papel e deixara tódolos sobres abertos no leito co seu aquel.

***

xosé maría vila ribadomar

*

Despois do mimetismo, acordei
nun animismo anímico
o tiro de graza
as tres grazas dos tiros,
a ruleta, a roulotte, o azar do día,
a froita achada no verán
os gomos do xugo,
salivación, esmagamento,
fregas na noite prístina, o principio das
as augas minerais, as capas freáticas
descubertas, femia. Solimán, deidades das
dedas, exvoto de …, apostada nos xeonllos
reza por min, coa boca chea,
oración e comuñón,
a ferradura da amazona,
o inferno do pan, as farangullas do pole,
os xogos florais
a flora vaxinal
a rosa universal, a vixilia,
a nave do tesouro púbico,
rubís de cuspe despois dun punch
because the night, because the night,
o goberno, as células mortas, a obsolescencia e a
adolescencia, as neurotoxinas, os resentidos,
os sensentidos, desmentidos, as eivas nas lembranzas,
a memoria impredicible, un erro
tras outro, errar, de vagar, cuspida, igual,
despido masivo, despedida, adeus,
arrédase de min, arrédome das balas
co sangue mesto
coa carne de éter e
de bater,
unha xornada de soliloquio,
de loanza, rancor, fogo
no sexo, resisto, resistencias
as correntes do amencer
as correntes dos golfos,
a República invade
o anticiclón das Illas,
o arquipélago, a orografía,
o corpo das musas a corpo.
o corpus de pétalas,
rescaldos, recendos
por San Xoán
nos procesos, na febre,
os chamados, os debates sobre o ser, as lerias na sala
de estar, logo... na cociña
menú de marmelo, peitos nutricios
de gozo, de louza,
ata os hemisferios, a vulva,
mapa político,
a división de Eire,
materia gris, borralla, antimateria
pensamentos. Stream consciousness.
Unha canción materna
unha canción de nodriza. O sono
e a patria do mesmo xeito,
e un pitecátropo para Lucy.

Preguntome se anda inda Rotko
ás portas do bosque
dos crimes?
Que se vaia xa!


Olla! Abaixo, alguén chama! O meu corazón bate na porta. Logo
praza, agora, a praza do sintagma,
a protesta da turba, combustible dos pobres,
acubillo, turbillón, mulleres en loita,
amosando documentos, identidade,
estranxeiras, gardadas, segredos,
discreción(disparos), confesión,
ronsel, resistencia ó lume, irresistibles,
coloña de himnos, cartaz,
a verea longa cara dentro, humores,
noite pecha.
Paracelso, nacionalidade
complexa, sen complexos no plexo solar,
sen novidade na fronte do Ebro,
ardentía das nacións indias,
a volta ó rego, a verea longa do xenocidio
a xenética dos salaios, o xénese, os libros de contas
os números, os nomes, o noumeno, non saber que dicir
escribir logo, escribir e pintar
nas cavernas, nos baños das gasolineiras,
palimpsesto on the road, a sexualidade
nos turismos, a velocidade limitada
nas autoestradas, a peaxe sentimental,
a beatificación da risa, e os accidentes
de tráfico nas flores das farolas.
As salas decimonónicas, lenzos,
caloriña para homeless,
os descastados das mellores tribos, sofás,
os oleos da Gallery
santos oleos, aceite de balea, a manteiga derradeiro tango,
unción, punción.
Domingo, señor, o estigma das escrituras, as fontes
da escrita, o círculo polar,
o circo, os colosos atlánticos, aureolas, pupilas
rotación vermelloalaranxada,
diademas encarnadas sen himen,
sufís, místicas,
as escravas circasianas
os circuitos, a circulación,
o rego sanguíneo, o sangue a regos, a vinganza
circunvalación, circuncisión, as achegas
do coito e os coitados ó cristianismo,
a caza da raposa dacabalo,
as receitas da sobremesa
as receitas do cobrecama
o interiorismo
as paredes de papel
o corazón de papel dos poetas rusos,
o almibre das relacións, o botulismo
dos pexegos nas meixelas, o corpo, o ser humano
o sentimentos xenealóxicos,
o sufraxio sentimental, as mensaxes de móbil
as declaracións de intencións, os dereitos civis, os membros,
os mastros, os fungueiros.
Amigo, caro amigo, Saúl, estou moi só no monte

***

x.m. vila ribadomar

*

abriu tódalas billas da casa agás a do xardín, na parte interior dos seus brazos ofreceume unha ablución de area e nacre, chimpouse con dúbidas naquel mar de ceo, entre o voo e a coquetería da nadadora, nunca chegou ó chan, collina entre os dedos e os dentes coa ollada dun cometa de pavos reais, meteu as mans no meu peito para esfolarme o aire e o ventrículo esquerdo, ancorada pola risa chegueille ata os cóbados e cun tremor nos beizos deitou palabras na miña boca, néctar de voz e o laio ávrego

***

x. m. vila ribadomar