Yeux d’ abyme: brûlants de gloire et d’angoisse-c’est bien vous qui m’aimez? Os ollos da terra observan todo atentamente-Antoine-con brutal e desmedido amor. Coñecen a usura: pan de papel e vellos bebés belicosos. Toman diente de león para olvidar. E calan meu ben: mon homme du bois: bûcheron radioactif que recolles mortos coma quen apaña patacas. Búfalo e resistente. Fodiendo puteos. Mais il n’y a que de terribles morceaux d’amour et tristesse: crueis e ludre por todas partes  e cavernas e porcas hienas de satin e bravos cordeiros azuzando a lumieira por detrás. Infames podres hidras hidráulicas sobre los dioses de Pound flotan en el aire azur. Queiman todo: arrasan la tierra y sus gentes. Pero tu teis algo para min: un cesto de amor e de xustiza. Y no sabes cuánto te lo agradezco.

***

rosa enríquez

*

de Desobediencia (Q de Vian cadernos, A Porta Verde, 2011)

ALGO OBSCENO

Ao principio esmagáronme o corpo. Pauline espapallada.
E todo foron lóstregos e cinsa. Ninguén falou por min.

Foi cando os incendios. Despois da deflagración e da intemperie.
Metéronme nunha caixa. Coma os homes que mato.
Dentro é que escribín este libro. Feito de sombras.

Pero antes das palabras e do incendio_antes das sombras_cheguei onda vós-nun cabalo a vapor.
Pauline à la plage: desobediente Antígona nemorosa-a piques de evaporarse…
É como non quixen-deixáronme.
É como non puiden-non o evitei: pinchei os dedos no aramio e un líquido brutal saiu de min: fun fonte.
Pauline ensanguentada: rodeada de insectos.

E souben entón que había unha hemorraxia interna: tumulto e tigres.

***

rosa enríquez

*

Amplo corazón que te reservas aqueles ocos destinados á rareza-que tan

incólume e vasto sitio de reclamas se edifica no teu cetro-vén-dime por-

que te desbordas-porque esta luz sobre nuestras cabezas que tan bien nos

arrastra...

Calas. Faste grande no delirio: nese abismo espectral que parece domina-

lo todo. Y todo-cómpre aclaralo-es esto que vemos: a actitude criminal

indispensábel alimentada polos idiotas.

Espontánea e libremente-crevado corazón crocante-emites un comunica-

do derivado de ese estado que llamamos comúnmente tristeza- e dis-con

gran pesar-que lamentas o terror de sermos tan felices. De construírmo-

nos por imitación.

As flores de cristal viven nos invernadoiros e invocam ao seu amo-ese dios

de vidrio e diamantes-de violencia de papel e carne fresca. As flores-cora

zón-fanse felices.

Entón-aqurela víscera expansiva e muscular que desbordándose nos emo-cionaba-xa non quere salvarnos: caed-repite-caed y desmoronaos como

piedras. E caemos-pero non importa.

(Esta es la cuestión palpitante en el corazón de los idiotas: non parecer

nunca vítimas do infortunio-que tal deshonra non os alcance.)

***

rosa enríquez

*

Vivir para dentro-lamentarse

coa maré arrimada á ventá-en pierre

tout à fait différente...

E se son espiga

se nado e caio no monte

se me perdo

e viro radioactiva

se descomprimo o sol...

É que me queres?

Os campos de extermínio natural

son casas de mulleres-fragas metidas no leito

tensión sexuasl e silencio.

De fluír-mellor abandonarse

borrar as sombras dos dedos.

A evaporación constata que segues aí

arrasándome por fora...

É querer-volverse animal-irse.

***

rosa enríquez

As putas desfanse no esófago das cidades

nas tubaxes escuras da friaxe

na punta dos edificios-por-ribs das chemineas

flotando espidas na grisalla.

Fixemos trenzas co pelo

metemos avións na barriga.

Pero os avións nacen-medran e desaparecen

coma nós)

O motor é a alma dos obxectos

a tediosa e mecánica respiración da distancia.

A humanidade suspira no abismo-motorizada e enferma.

Se o amor polas cousas é un trastorno automático da

consciencia

a medicina non será suficiente.

***

rosa enríquez

a rúa, 1969

***************

...e non di nada,
desaparece no límite das palabras.

Para coller o seu pulso de imán,
para capturalo,
é necesario non volver atrás,
esquecer a textura da memoria.
(Os que calan
pintan o silenzo cos dedos,
xogan co impacto que se produce na cabeza
xusto cando todo se revolve nas entrañas)
E cala,
nada di porque nada sabe.
Só escoita,
mira,
pasa as mans
polos bordes da ausenza.
E vaise,
desaparece detrás da brétema,
silandeira.

***

Rosa Enriquez

A Rúa (Galiza)

********************************