a poesía sucede cando estoupan as palabras
(distorsionan, interrompen, crean interferencias, deveñen libres)
-cando era pequena viaxabamos veloces no R-4 do papá
tiñamos aqueles ollos cobizosos e non contemplabamos nada, viaxabamos,
na paisaxe física e mental
coa mesma forza agatuñabamos árbores, sentabamos á sombra do eucalipto e recolliamos os restos da merenda,
ruínas
-milleiros de veces a mesma canción
o corpo deslocado
-non me sirve o idioma dos meus antepasados
non me sirve esta mirada educada na contemplación
non teño senón monstros dentro de mín, e as maletas feitas da viaxe nunca iniciada,
querendo encher o universo de sentido cando o que falta ainda é que haxa primeiro un universo
-e nós nel,
perdendo o tempo en actos milimetrados, previsíbeis, extenuantes
(isto non é un poema, se segues a ler corres o perigo de que che estoupe a cabeza,
e eu non me fago responsábel)
a poesía sucede cando a ferida se abre e se fai accesíbel, cando te apropias da ferida e non é que lle deas un nome senón que é máis ben un clúster de significados que se entrecruzan e converxen no idioma,
as máquinas* devecen pola producción,
os poemas chaman uns polos outros,
as ruínas van gañando terreo aos fundamentos
non hai maneira de afastarse
_________
*fendas na paisaxe social sen adscrición de clase, partido ou sindicato
***
raida rodriguez mosquera
(ourense, 1980)
**********************
viches como a serie de acontecementos non conseguiu apagar
os teus passos
e corriches canto puideches para entrar a tempo no círculo,
mais o outono traía
ollos cheos de rabia, ollares e ollares a devolveren o xeo que
botaras pola boca ti,
canto animal debruzado no espello, cantos paraísos e
fertilidade e nocións claras e distintas das cales dispuñas
como se os planetas e estrelas todos respondesen á tua voz,
vidro quente, metal líquido, unha vez cazado o demo que
te pariu, xa nada che parece imposíbel, xa nada pertence
a ninguén, unha sólida paisaxe, unha nube desas de sabor
incerto, o teu pasado cartón-pedra-tesouro, o material
erótico da princesa na torre do método cartesiano,
logo coñecín un pintor sen armas e así era, así, todo el cara
ao horizonte, e amei nel a negrura, e a derrota, e os
nomes, AUTUMN TEARS,
LACRIMOSA, NARSILION, bocas a aseguraren unha
redención innecesaria, valai porque deixei aquela fe, a
flor atravesando o coitelo, a proximidade, NUMEN,
idioma ferido pola beleza, beleza destinada a morrer nos
ollos do espectador, e converterse en mensaxe, quérote,
ANIMAL HUMANO, RACIONAL, ESPELLO
INMUTABILIDADE SEXO SEM ARMAS SEM
ALMA SEM nomes, os nomes
era preciso crear un universo para traerte outra vez á memoria,
NUMEN, o meu amor polo deus hastado,
eras ti,
na ausência de voces, de linguas, de luces de neon, de cores
brillantes, obtiven a alta médica e mudeime ao interior do
volcán, así quentiña, paso todo o dia a esmagar
A matéria da cal están feitos os soños
***
Raida Rodriguez Mosquera (1980)
Ourense - Galiza
***************************
viste como a série de acontecimentos não conseguiu apagar
os teus passos
e correste quanto pudeste para entrar a tempo no círculo,
mas o Outono trazia
olhos cheios de raiva, olhares e olhares a devolverem o gelo que
deitaras pela boca tu,
quanto animal debruçado no espelho, quantos paraísos e
fertilidade e noções claras e distintas das quais dispunhas
como se os planetas e estrelas todos respondessem à tua voz,
vidro quente, metal líquido, uma vez caçado o diabo que
te pariu, já nada te parece impossível, já nada pertence
a ninguém, uma sólida paisagem, uma nuvem dessas de sabor
incerto, o teu passado cartão-pedra-tesouro, o material
erótico da princesa na torre do método cartesiano,
logo conheci um pintor sem armas e asim era, asim, todo ele rumo
ao horizonte, e amei nele a negrura, e a derrota, e os
nomes, AUTUMN TEARS,
LACRIMOSA, NARSILION, bocas a assegurarem uma
redenção desnecessária, eis porque deixei aquela fé, a
flor atravessando a faca, a proximidade, NUMEN,
idioma ferido pela beleza, beleza destinada a morrer nos
olhos do espectador, e converter-se em mensagem, quero-te,
ANIMAL HUMANO, RACIONAL, ESPELHO
IMUTABILIDADE SEXO SEM ARMAS SEM
ALMA SEM nomes, os nomes
era preciso criar um universo para trazer-te outra vez à memória,
NUMEN, o meu amor pelo deus com hastes,
eras tu,
na ausência de vozes, de línguas, de luzes de néon, de cores
brilhantes, obtive a alta médica e mudei-me para o interior do
vulcão, assim quentinha, passo todo o dia a esmagar
a matéria da qual estão feitos os sonhos
[trad: cas]
19 de abril 2013
adelia prado(5)
adilia lopes(8)
al berto(6)
alba mendez(4)
anxos romeo(4)
augusto gil(4)
aurelino costa(11)
baldo ramos(6)
carlos vinagre(13)
daniel maia - pinto rodrigues(4)
fatima vale(10)
gastão cruz(5)
jaime rocha(5)
joana espain(10)
jose afonso(5)
jose regio(4)
maite dono(5)
manolo pipas(6)
maria lado(6)
mia couto(8)
miguel torga(4)
nuno judice(8)
olga novo(17)
pedro mexia(5)
pedro tamen(4)
sophia mello breyner andressen(7)
sylvia beirute(11)
tiago araujo(5)
yolanda castaño(10)
leitores amigos
leituras minhas
leituras interrompidas