A Xoán Ignacio Fonseca

Benquerido Antonio das Mortes: coñeces unha poesía

que fala dunha nai vestida de negro

a chorar sobre o cadáver dun fillo

que mataran na praza?

A ti regreso como sempre

para falarche dos estraños camiños

desta RENFE mortal,

desta autoestrada atlántica,

quintaesencia do mundo. E desta enorme insensatez

de vivir.

Hoxe

da nostalxia e da soidade, tan arcaicas,

pouco podo dicirche. Malia que Venus e o vento

levan brancas velas

hai un desenvolvemento excesivo do xénero

fantástico.

A nosa cultura bate o récord mundial de pluviosidade.

Os lóstregos locen entre estas serras

unha elegancia inusual.

Moitas xentes aceptan

mesturar a súa heroicidade

coa xigantesca mutación de todo valor enleado

á cousa zodiacal e relativa.

A historia é unha irrealidade, una partitura

onde con frecuencia cada instrumento

di o que quer.

O que un día foi feito e construído con coidados,

con carne, osos e fatigas, raposas e uvas,

queixos e corvos, bágoas e sangue

de persoas concretas e a concreta fe

- que deixara Eneas por memoria -

pola que cada un combateu, viviu

e morreu sen desenganos,

hoxe é un fondo apego á pel do medo.

Por que se nacen libres son cativos?

Chegamos á morte com medo á vida.

Na redoma de vidro cóllenos pola orella

a vella Parca

- sempre a roer no armario -

e oímonos morrer non con medo á morte

- tres veces lóxico e tan lexítimo -

senón con medo á vida.

A verdade, Antonio das Mortes, é que eu vou

como un meniño, cos afaceres dun reloxo,

e, cando menos, espero levar comigo

o timbre da voz dela

e a choiva que nos mollou en Celanova.

***

manuel vilanova

barbantes - ourense, 1944

*