pousei a miña boca na palma das túas mans

e dixen dáme alento preciso de saber

que aínda sigo vivo que van os días novos

camiño dos estíos levando un voo de noites

de tardes consteladas que habían de murchar

pois todo murcha e deixa sabor de hortensia escura

e dixen cando vén que hora está marcada

que prazo teño agora e como se presenta

e ti como unha sombra deixáchesme pousado

nun leito que se erguía que daba para o mar

e viñas a sentir que a vida andaba lenta

que a morte debuxaba camiños de penumbra

leváronme daquela por longos corredores

por páxinas que lera por fíos que deixei

vertendo dun novelo de líquidos e sombra

e souben que eran días caendo para atrás

reloxos que soaban a pan de trigo verde

a ponte inacabada

e díxenme dicíndoche que noite máis estraña

que tarde se nos fixo que lonxe fica o mar

que lástima de cuartos de hotel ensanguentado

quen limpa tantas horas caídas por aquí

quen enche con lixivia os baldes e as cisternas

***

manuel forcadela

*

seguiu eses camiños buscando unha lanterna

algún deses trebellos que deitan unha luz

e furtan por un tempo a escuridade

e soubo que eran épocas de sombra

o campo estaba inzado de xente a camiñar

cos brazos alongados apalpando

e daban entre todos a impresión

de seren cegos loucos

dementes que perderan o don da claridade

os rostros que esqueceran os seus ollos

e puido comprender que se chamaban con nomes de misterio

palabras nunca antes pronunciadas

vocábulos que os ventos roubaran nalgún pozo

e frases como enigmas

entón saíu o sol e todo foi igual

ninguén podía velo

e ían camiñando cara ao río

caían polas beiras dos regatos

morrían afogados

e el púxose a berrar

e viñan cara a el

quen sabe o que entenderan

e víanse nas linguas labirintos

e tiñan entre os dentes o solpor

da torre penduraba o corpo dun suicida

***

manuel forcadela

*

Non teño un son de frauta remoto na memoria
que diga cando foron fundados os acuarios
nin deite sobre os vidros debuxos de mazás,
anacos dun discurso cantado polos anos.

Non teño nin sequera un fío de tecer
os restos dunha corda que outrora me anoase
ao centro dos navíos ao pé dun alto mastro.

Non teño, por non ter, sequera unha palabra
que poida restaurarvos, fundarvos novamente,
oh brillos dos meus anos perdidos sen querer,
sen ter sequera aviso, noticia de que ían
fuxir por entre as sombras no fondo dos faiados.

***

manuel forcadela

forcadela - tomiño (galiza), 1958

*************************