lucia aldao

a coruña, 1982

Aquí me tes.
Chégoche en taxi (iso é amor)
a plantar a miña tenda de campaña no teu pazo,
a roubarche corazón e cama
na túa casa de múltiples amantes y frágiles cerraduras.
Veño con caixas cheas de paciencia
e con camións cheos de caricias
e buques a rebentar de medo…
e coa seguridade de non ser un máis
porque son unha (uf…)
o cal resulta moi simpático se non temos en conta
que temos tantos problemas coma “tequieros”,
pero eu ámote (iso é amor) a pesares do teu gen rabudo,
porque xa me gustaches sempre
e agora non ía ser menos,
porque aplaudes a miña estructura ósea
e o ángulo que se me forma co nariz e a boca.
Fasme guapísima.
Quérote polo teu corpo e porque atada a ti
aprendo cousas boas de xente libre.
Que contradicción.
- Que facemos, king-kongciña…
non se erguen rañaceos a base de bicos.

***

lucia aldao

coruña, 1982

*****************

1

Habítasme infartos

Levo no envés da máscara a ecografia da nena iniciática,

o nacemento que non presenciaredes porque eu non quero

e terxiversades imaxes

e digo cabreadíssima que aínda non preciso invocar infancia.

Pero levo tanto tempo mentindo

que xa me chaman poeta

e ti aínda te me repites a cada ostia

ou latexo,

tirándome da alma igual que un adverbio de cansancio.

2

Habítasme infartos.

Ocupeime de pechalo todo tan herméticamente

que esquecín exiliarte.

Eramos nictálopes feridos na mesma noite

na que hoxe aspiro,

e noto a carreiras polas veas

todo o ilegal da necesidade obsesiva

(nunca máis non sentir nada)

Preciso quitamedos na memoria,

e non quero repetir a mesma desgracia

porque aínda non son quen de esquecer o corpo dela

morto nos descampados...

Por iso teño tanto medo dos malos

e tiven que aprender a defenderme coa boca.

Non é xusto que se me vexan nenúfares nos ollos,

nin que veña outra violencia facerme chorar en publico

3

Habítasme infartos.

Alucinar era cada perna túa meténdoseme nos ollos,

estancias pervertidas en bibliotecas

facendo cousas entre os libros.

Enches de loucuras botellas secuestradas por compañias telefónicas

e insistes en chamarme filla bastarda de carrol e de Humbert.

Últimamente todo é unha canción para que xoguen as nenas.

Temo violarte ás agachadas reclamando unha vinganza histórica

ou lávame o cerebro que o teño suxo.

E un nome de perdición contido na palabra blasFEMIA

e eu aqui dislocada e vós mirando,

e o que xa non tremeluce:tremsLUCÌA (triste imperativo),

o fondo do bar perde a cabeza por nóas.

Somos lucérnulas.

Un día hannos botar de todos os sitios...

Habítasme infartos

excesos

sobredoses de carencias...

Tanto adverbio en ti: adverbio de cansancio.

***

lucía aldao

coruña, 1982

************************