no 1986 tivemos que cavar unha tumba

para que nacera a nena azul

daquela eu aínda pensaba

que para que viñese unha

era necesario que marchara outra;

como un intercambio de humanas

que pasan dun mundo a outro

co sol batendo na figueira

dilatáronsenos as barrigas,

as das avoas por inercia

e a miña por imitación

alá polo mes de xullo,

azul abriu a boca para berrar

nun hospital de camas grandes

pero en lugar da voz

saíulle de dentro unha perla

con forma de estrela mariña

***

ledicia costas

*

sempre quixen volver a 1990

para poñer a barriga ao aire

e pegarlles antenas aos insectos

no 1990

non existe o mal tempo

hai un sol que loita

e un invernadoiro grande

no que as mandrágoras

aprenderon a cantar

porque non aturan tanto berro

a min pásame igual:

adoro ás señoras que

camiñan en voz baixa

e a roupa silenciosa das trandeiras

porque cheira a auga de colonia

viaxar no tempo é esquecer

e escribir poesía

para non morrer de frío

***

ledicia costas

*

(De Xardín de Inverno. Everest 2012)

no meu soño eramos exploradores
que levabamos botas con cordóns de palabras
enredadas,
subíndonos polas pernas

botabámonos ao monte
cos pantalóns arremangados
para sentir o contacto das letras na pel,
lonxe do anonimato da cidade,
onde ninguén podía destruírnos a lingua
nin arruinarnos as infancias

descubriamos tribos máis civilizadas
que os mutiladores do século XXI
e xurabamos que a guerra
acabariámola gañando en galego,
por unanimidade,
cos petos inchados de historia

***

ledicia costas

vigo, 1979

*****************