Bébese o océano aos mortos,
un a un, como negros caramelos de miseria;
baleira no seu estómagoo cal dos ósos
que aínda non foi capaz de roubar a fame,
e a ninguén lle resulta estraña
a súa longa dixestión desmemoriada,
o seu empacho de quenlla caníbal,
o fúnebre obrar do seu intestino
cando devolve á praia
o resíduo máis mudo do silencio.
Quen pechou con chave o horizonte?
Quen teceu a forca das ondas?
Quen empuxou á mar o cayuco ou a patera?
Bébese o océano aos mortos,
os tritura con saña no seu corazón de sal,
os mastiga con dentes de xigante
e os reboza en biles inhumana.
E ninguén di nada.
E ninguén sabe nada.
E ninguén sente nada.
E o peor: Ninguén fai nada.
Bébese o océano aos mortos
e aquí seguimos todos, empeñados
en coser fronteiras de arame,
cavar tumbas sen lápida
e negar o paso á madrugada.
***
fernando luis pérez poza
*
Eu se qu estás aí
atrapada na vertixe que íspe ao medo,
corazón de lume que non se avén a vivir sen gaiola,
amazona de fonduras que non existen.
Estás aí.
Entre dunas que fumean soidade
e recordos que conxelan as veas, escoitando trompetas de silencio,
coma se o tempo fose un reloxo parado
e o mundo aínda permanecese quieto
sobre o eixo invisible dunha estada.
Estás aí,
ancorada nunha taquicardia lenta
de ánfora cineraria,
malgastando féretros de angustia
e sepulcros de tristeza,
vendo discorrer a vida
desde o ollo chosco dun ciprés enfermo.
Estás tan dentro do crepúsculo
que todo che parece noite
e as sombras míranche
coa ferruxe cega dunha vella caveira.
É tanta a feira de amargura
que che roe por dentro os ósos
que xa non quedan sotos baleiros,
no interior da medula,
para esconder as penas
e afogar a voz dos espectros.
Pero non penses que sempre será así,
con xeos que atravesan a tarde
e paxaros sen ás que non cantan.
Algún día sairá o sol para tí
coa súa risa bordada de amarelo infinito
e o verso azul dun horizonte novo
prendido no ollal da solapa.
***
fernando luis perez poza
pontevedra, 1958
*
sosegadas y menudas, con acentos
que penetren tan adentro en el pecho
que hasta el corazón se salga fuera.
Hoy me siento ávido de bytes y ternuras cálidas,
de torrentes coronados de caricias
que me escarben hondo el hueso
y liberen todo el RDSI del sentimiento.
tantos megas de penas ocupando
el disco duro de mis pensamientos
que cada dedo tuyo sería una delete
certera en mitad de mi sistema operativo.
Hay tanto hacker de amor pirata
surcando mis venas que no acierto
con el run definitivo que te instale
para siempre en mi hardware.
y por una vez acariciar tus pechos
en formato carne y no .gif, .jpg o .cdr,
responder a tus e-mails con la risa de mis labios
y añadir tu piel sin zip al site de mis favoritos.
Pero el KlezW32 de la distancia
impide ese setup que necesito
para arrancar del tuétano la tristeza
y completar el easy cleaner
de todos mis archivos obsoletos.
fernando luis pérez poza
pontevedra, 1958
*
19 de abril 2013
adelia prado(5)
adilia lopes(8)
al berto(6)
alba mendez(4)
anxos romeo(4)
augusto gil(4)
aurelino costa(11)
baldo ramos(6)
carlos vinagre(13)
daniel maia - pinto rodrigues(4)
fatima vale(10)
gastão cruz(5)
jaime rocha(5)
joana espain(10)
jose afonso(5)
jose regio(4)
maite dono(5)
manolo pipas(6)
maria lado(6)
mia couto(8)
miguel torga(4)
nuno judice(8)
olga novo(17)
pedro mexia(5)
pedro tamen(4)
sophia mello breyner andressen(7)
sylvia beirute(11)
tiago araujo(5)
yolanda castaño(10)
leitores amigos
leituras minhas
leituras interrompidas
