desprázome nas noites molladas que

tingues de verde

ao presionarme baixo teus dedos de

papel.

aniquilantes furados na parede,

testemuña silenciosa da niña continua

execución.

afogada en bágoas que se derraman cara

a dentro,

para non darche o pracer de verme

perecer baixo teu.

liñas infinitas de xemidos na

inmensidade dun universo

que me é alleo, sinto tremer a cama nos

teus pes.

cando pechas a porta, os agarismos

transfórmante nunha besta,

que amo, que temo, que me fai perderme

na lámpada que colga do teito.

o único lugar no que non me podes

atopar.

***

eva méndez doroxo

*

emerxo coa virulencia do fenix

dentre a escravitude do teu corpo.

infrinxo as normas para  reterte na concavidade

da miña brancura,

a que, ata hai nada, admirabas,

na que, ata onte, dibuxabas as liñas curvas

doutras ninfas.

esnaquizada baixo a tensión dos teus beizos,

arrebato o xemido,

o berro,

a furia desta nova gaiola na que me atesouras.

a luz esbara pola corteza dos meus sentidos,

pérdome, na brétema, dos teus ollos,

e volto, novamente a afondar no lume

dun novo nacemento.

***

eva méndez doroxo

*

reflexo,
unha pel marcada.
 caricia,
cinco gramos de sal nas pálpebras.
morte,
percorrido infinito entre nós.
atida, na ouriceira dos pensamentos,
exploro a incongruencia
de cada xesto.

***

eva méndez doroxo

*

imploro que entretecido nos meus fluídos agardes.

que non rexeites as formas incongruentes do meu pensamento,

cando exhausto te despraces polas arañeiras das miñas lembranzas.

díxenche que imploro, pero, máis ben intento, ser novamente a musa

que desexante se despraza polo corredor ambiguo da inconsciencia.

esa que con vaporoso peso, pousa a boca na túa pel infinita,

para espertarte da realidade e acompañarte á espiral inestable dunha

fórmula matemática.

escacho vidros e misturo a grá con pó de soños rotos,

para coser as feridas ninfas,

persoas que esmagadas agonizan baixo a túa epiderme,

sen que te deas conta dos berros que che provocan o escaso

sentimento de dor

que eu percibo, mentres, con felino sixilo escalo a túa anatomia.

prendo nos dentes parte da túa lingua,

que inxenua, pretende, ensinarme as normas do térreo no que, eu

suxiro, invives.

o riso invade as células destes dous corpos

que atónitos xogan a amosarse

innomeables código,

indefinidas caricias,

irreverentes xemidos,

luces escasas dun universo en construción.

xogo a atraparte en cada silencio que sen comprender compartes.

***

eva méndez doroxo

*

pintame as cores da túa vida.

se es invisible aos ollos de todas,

se non podes seguir escribindo dende un

sofá dourada.

tocas un piano, como se for unha vida

que che fuxe.

en caida libre,

cometa de desplazamento incontrolable.

pilotarte quero.

deixar de sentir que non formo parte

de algo.

ser novamente unha cor no arco da vella,

e ao final atoparme,

moedas.

***

eva mendez doroxo

barcelona, 1978

********************

arrossego l'ànima
per la corba alineada
de tots dos.

sorprenc la nit
quan lliscas entre els meus pits,
famolenc, intrépit.

aterrat, el só, s'apaga,
per donar-nos pas,
en la lluita compassada dels silencis.

a tren d'alba,
haig d'escometre
la difícil tasca d'allunyar-me,
inquieta encara,
dels teus pàrvuls llavis,
de la nostre absència.

***

eva mendez doroxo

****************************

avanzo polo mundo espida,
sen remordementos que escondan os peitos,
coas medias no rastro amosando o sentimento.

exivo a miña pel orgullosa,
chea de marcas, chea de terra.
o sangue escorre polas meixelas surcando os cráteres do tempo nelas.

mostro meus membros mutilados por banquetes alleos.
sigo sendo a concubina da morte,
a amante dos desesperados,
o berro das suicidas.

***
eva méndez doroxo

****************************

sigo morta e aínda non morrín,

non fun nacida.

ardo como unha vela no fundo dun

caixón,

esquecida.

pero a forza que me impulsa

queima a madeira deixando meus

cabelos de vella tras o lume.

e así poder existir no mundo dos

imaxinables.

***

eva méndez do roxo

***********************

continuo morta e ainda não morri,

não sou nascida.

ardo como uma vela no fundo de um

caixão,

esquecida.

mas a força que me impele

queima a madeira deixando meus

cabelos de velha atrás do lume.

e assim poder existir no mundo dos

imagináveis.

{trad: cas]