(homenaxe a Inês de Castro)

e de repente, créote

Por detrás desta pantalla de linguaxe simples, parpadexas

plano inclinado á esquerda, rotación

E tan fermosa que eres, Inês, con qué grandes ollos binarios me miras

Que busto perfecto. Unha brisa deliciosa lambe os teus cabelos coma unha madame  [experta en compracerte

ángulo contrapicado, 45 graos dende a dereita

As olleiras familirízante coa Morte. Fanche esvelta, desgraciada, interrogante. Inútil

O teu colo é matéria de tronos. Un pulso lánguido sobe rubor ao teu rostro de liño

Enfermaches de beleza. Quen te acoitelou sentiu s medidas perfectas que mataba

degradado de colores: cian, malva, rosado...

Non te moves. Reinas no submundo e iso

abonda.

Aenas es unha cabeza.Baixo os ollos e o teu corpo de grisalla

non ocupa máis que as miñas mans delineando coordenadas

nariz a ollo, 33. Nariz a boca, 15.

Luz cenital. Cinza e nácar, sorrís. Carbono 14 para os teus dentes. A pel cae feita encaixe.  [ Es morbosa, sideral

augusta

viva

Hei reprimir as ganas de morder a túa boca que se curva tan paseniño

e seda

para falarme...

Mátame

***

estibaliz espinosa

*

gústanche os xogos de imáns, palabra irmá de diamante,
gústanche as faces nas pedras
as pirámides e os prismas e a visión da mosca

gústache o que dá voltas arredor dun eixe fixo
un sistema

e cando todo así
sobre todo gústache o que vén de non se sabe
e desimanta o punto fixo
e desacorda e desprisma
e desaparece
e non tivo nome nin lugar
nin traxectoria

***

estíbaliz espinoza

*

Inclinada hacia

aún así

asombrosamente fuerte

Es su figura la que hace evolucionar la tela

desde los restos hallados en un armario

hacia la nueva nebulosa

de una Colcha

Es esa colcha quien gravita

- nieve y sangre

antropología de algodón

sutura entre el hielo

celacanto o abismo

comedia que de tan dolida

fractal geometría -

sobre cuanto nunca mamá nos dijimos.

***

estíbaliz espinosa

*

de todos os meus poemas inéditos

este é o meu preferido

este, que non di nada,

que se aproxima á estupidez

cando ti o les

eu sento no trono máis leve do mundo

estamos unidos por un chisco de herba

por unha manchiña de papel

estamos unidos por un capricho na sucesión do tempo

porque ti non viviches antes ca min

eu podo dicilo

unidos como a palavra lazaward e a palabra azul

como a vítima ao seu verdugo

algo tan tenue entre os dous

que nin sequera sei se existe

o meu inédito preferido

nin volverei falar do tema

***

estibaliz espinosa

coruña, 1974

*****************

Sen saber e sen querer saber
as nigromancias da tersura
qué escuro demo agocha
nin milagreiro sabor
sen chegar a adiviñar sequera
qué foi antes:
a túa alma
ou a galiña.

***

estibaliz espinoza

a coruña, 1974

**********************

PÚLSAME o peito e
abráiate de presenciar o desconxelamento estelar máis grande
éntrame na espiral do corpo
víveme o útero.

Días sen comer por verte.
Preparado o sobreagudo
na miña gorxa de prata.

***

Estíbaliz Espinosa

(A Coruña, 1974)

***********************

non sigas lendo. isto é unha trampa.
non vou dicirche que faría canto quixeras

e estamos incriminados nela, ti e máis eu
non vou dicirche que quizais non

e debes seguirme punto por punto ata o final
non vou dicirche que enterrei todas as palabras

estás atrapado agora, e a vida váiselle a este poema
poderás empezalo unha e mil veces e mil e unha veces acabará da mesma forma
estamos só os dous e ti fasme sentir que todo isto é certo

pero se non é certo, por qué segues aquí
por qué segues
a piques de caer nesta trampa indivisa
na vida que se lle vai a este poema, secamente

faría canto quixeras
quizais non
enterrei todas as palabras

quédanme estas para che dicir que quero
aprender
o teu rostro
de memoria

***

Estíbaliz Espinosa (1974)

Coruña - Galiza

*******************************

não continues lendo. isto é uma armadilha
não vou dizer-te que faria quanto quisesses

e estamos implicados nela, tu e eu
não te vou a dizer que talvez não

e deves seguir-me ponto por ponto até ao fim
não vou dizer-te que enterrei todas as palavras

estás apanhado agora e a vida se vai a este poema
poderás começá-lo uma e mil vezes e mil e uma vezes acabará da mesma forma
estamos só os dois e tu fazes-me sentir que tudo isto é certo

mas se não é certo, por que continuas aquí
por que continuas
a ponto de cair nesta armadilha indivisa
na vida que se vai a este poema, secamente

faria quanto quisesses
se calhar não
enterrei todas as palavras

restam-me estas para dizer-te que quero
aprender
teu rosto
de memória

[trad: cas]