no extremo oriente neste anaco
escolleito pola tundra elixo
abrir a pel da morsa sobre a neve
envolverme na capa que deron
os seus intestinos dita ukkenchin
tallar os seus cairos puídos polas ondas
comer da súa carne sentir
o seu recendo coarse mesto entre as guedellas,
á beira do mar de Bering
no mar dos chukchis na praia
dos seixos escollo como cómpre
ser falante de chukoto
como cómpre a quen se randea
no bordo da extinción
ser falante de chukoto
a lingua dos cazadores
de renos orgullosa lingua
do pobo verdadeiro escollo
ser falante de chukoto
***
elvira riveiro tobio
*
Eu era un nómade dacabalo
dun reno e a taiga era a fraga
inabarcábel da nosa tribo agonizante
a fraga das carballas centenarias
era este bosque fechado de coníferas
e o xeo que aboia na codia negra
do amur viñan sendo os restos de ramaxe
que o ulla ofrece cando a enchente
reborda nas brañas de Laíño
era unha nómade eu unha indíxena
nanai aínda non ameazada unha rena
altiva e resistente a ser domesticada
unha rena apareándose urrando
no bosque que estrema co río do dragón negro
parindo ergueita quecendo coa placenta
a chaira siberiana
***
elvira riveiro
*
Aquí a cinco mil setecentos
sesenta e un quilómetros
da chuvia,
camiñar sobre o Iset xeado
pode ser un xeito inxenuo
de tripar a dureza que apurra
esta distancia desapiadada
Prospekt Lenina poder ser
máis cincenta que o Vigo
máis inhóspito e a metalurxia
cinguirse ao pé dos Urais
co mesmo sixilo que antano
as tribos de ugores
Aquí poden construírse saudades
dun lugar nomeado Casa Ipatiev un lugar
onde sobre o sangue corrompido
se erga un templo
de cúpulas douradas
Velaquí a porta da taiga
e do desterro.
***
elvira riveiro tobío
*
Se vou e me desprendo de adobíos
qué ficará senón tanta nudez,
ao leu irán tripando os sentimentos
a esfera do amargo,
o berro inútil.
Se vou e me descobren e me rendo
cun mollo de afectos-tesouro pendurados
hei volver, de certeza, á matogueira
que me agarda co refuxio e a gorida.
***
elvira riveiro tobío
*
foise a hora dos recolledores de lixo
un estrondo frío
un ronsel de pestilencia
bolboretas mortas
a deshora
como a comitiva fúnebre do amor
unha cadela vagabunda ouvéalle ao baleiro
que deixa o lixo nas canellas
devora os corazóns arrincados
que escorregan do camión
dorme e soña cos amantes mortos
que lle serven de alimento cada noite
co camión dos recolledores de lixo
coa comitiva fúnebre do amor
traba-lingua
lingua limacha largacía
lingua lique guerla
con gula
lingua limo lento lingam engole
lingua lagarta buliga
gabea
gurgulla
lingua lombriga
o seu gume auga gorece
legado de gozo o seu ámago longo
bífida ou lambeteira
anguía ou londra
lingua gulosa
lingua lábil
cunnilingua
***
elvira riveiro tobio
*
Aférrate á lembranza
da cidade cincenta e rota
agárrate ben coas uñas, querida,
de fachadas ennegrecidas
da luz nos beixos
e o cheiro da roupa tendida nos becos
a re-lembranza
o Douro avolto
nunca outubro floreceu tanto
e os barcos rabelos de apelido inglés
terma forte dos recordos
do dão para regar o peixe espada grelhado
enraíza nos instantes
Pérgola da Foz, Cais da Ribeira, Rua de Miragaia
o desterro río abaixo
Largo da Alfândega
o oscilante da mágoa
e un chan tan duro
como a túa pel de réptil
querida
despois do impacto
***
Elvira Riveiro Tobío
Pontevedra, 1971
***********************
do corpo exposto agardando o cataclismo
do catecismo tóxico das horas
das amoras da necrose
amor
da podremia das amoras
ou da inclemencia calendaria
só deglutir a casca co compango
dun viño morno de chuvia polos peitos
do prebe nutricio da carne transparente
do vexetal bocado do desexo
mesmo pairando sobre o gozo
un futuro preñado de osamentas
***
elvira riveiro
(cunchido - pontevedra, 1971)
**************************************
un día decidín dedicarme á maxia
gardar unha presa de sementes de loureiro no medio dun paniño con
area humedecida
sementalas unha a unha polo xaneiro
e agardar a primavera.
agora teño unha sebe de loureiros
contornándome a cintura
nas pólas máis tenras aniñan as palabras que non dei pronunciado a
tempo
descólganse de noite en restras voandeiras
a maxia sáeme entón inquisidora
convérteas en cinza
****
Elvira Riveiro (1971)
Cerpozóns – Galiza
*********************************
um dia decidi dedicar-me à magia
guardar um punhado de sementes de loureiro no meio dum paninho com
área humedecida
semeá-las uma a uma em janeiro
e aguardar a primavera.
agora tenho uma sebe de loureiros
contornando-me a cintura
nos galhos mais tenros aninham as palavras que não pronunciei a
tempo
desprendendo-se de noite em réstias voadoras
a magia sai-me então inquisidora
converte-as em cinza
[trad: cas]
adelia prado(5)
adilia lopes(8)
al berto(6)
alba mendez(4)
anxos romeo(4)
augusto gil(4)
aurelino costa(11)
baldo ramos(6)
carlos vinagre(13)
daniel maia - pinto rodrigues(4)
fatima vale(10)
gastão cruz(5)
jaime rocha(5)
joana espain(10)
jose afonso(5)
jose regio(4)
maite dono(5)
manolo pipas(6)
maria lado(6)
mia couto(8)
miguel torga(4)
nuno judice(8)
olga novo(17)
pedro mexia(5)
pedro tamen(4)
sophia mello breyner andressen(7)
sylvia beirute(11)
tiago araujo(5)
yolanda castaño(10)
leitores amigos
leituras minhas
leituras interrompidas