Nacín vello de máis

para gozar dos encantos lixeiros

ou para me rebelar pasando á acción

Camiñei ás tombadelas

coma unha xunta de bois enfermos

arrastrando os brazos –maromas deitadas aos lados–

polo chan, incapaz de amarrarme a ningures

Con desleixo rocei os dorsos das mans

contra as arestas das pedras

por ver se sangrando

–non en tal cantidade que me impedise dar o seguinte paso–

conseguía sentir algo distinto

á indiferenza

cósmica

das nubes, que mollándome

nin me miran

***

david rodríguez

*