Hame dar igual

o lirismo inconcluso que te arrodea

Neste momento

non son mais ca

unha coleccionista de cicatrices

As verbas tropezan coas friestas pechadas

consúmense nun crematório

e todo acaba

como nun incêndio

Nestre intre

xa non procuro mais ca

recoñecerme nos vocábulos

que se albergan no interior dos meus lábios

Absorbo o silencio das palabras

e instálome muda na friúra

na xeada do mês da candeloria

Has de saber

que me restablezo tras os apósitos

                           ainda que de vagar

Sei que haberá outros invernos

                                                      e outonos

Nos que fixar o eterno fonema da nostalxia

                                                           dun poema

***

cruz martinez

*

Está no faiado, a carón daquel paraugas azul

O paraguas que figura na escena como unha vella gloria

alí, esvaéce enriba das páxinas

dunha banda deseñada doutro tempo

As pombas aniñam no oco aberto das súas costas

e el fica inerte no sólido chan de formigón

Maxinando que trespasa a fiestra de luz

A solaina aberta cara o norte e olla para algures

na procura da sintonía perdida

da imaxe fendida polo tempo

É inverno e nas lousas da xeada rúa

repta a poalla formando espellos

***

cruz martinez vilas

*

Ela e eu

somos unha muller que fica irresoluta

a carón do negro pano, nun entreacto

Onde burkas psicolóxicos

penduran bolboretas mortas

Apegadas nas lámpadas

dos afumados teitos dun antonte

Parece improbábel que atope unha saída

                   seica vivo, ou non vivo

mais, permanezo paralizada

coma os paxaros fusionados nos paus da luz

naqueles postes, que circundan as estradas vellas

Arredor do meu embigo coido que

gabean todos los contos e crean labirintos

                             valados imposíbeis

***

cruz martinez

*

Son unha gata en celo, posúote

Iranse perpetuando, con vehemencia

as miñas pegadas na túa pel

Arrólome, miañando involucrada

nunha melodia que precede á cópula

Como preámbulo bailo sen saia

e agardo

a mutua penetración ao lírico universo

dos abrazos

Son comedora de carne

amante tocada pola antropofaxia

aproxímate

que morro por meterche o dente

***

cruz martinez vilas

armenteira, 1960

*

Quizais esqueceron as avenidas percorridas

ao loongo do tempo

e fican sós, nos escuros corredores do illamento

As secuencias sotérranse nesta necrópole

que habita nos internos ocos da pedra, pedra núa

cando xea, posúe na face agónica a friaxe da morte

onde non parece existir un destino immediato

Semella que parou o tempo

e o son dun Nocturno incorpórase

nas lousas asolagadas das beirarrúas

Hai uns zapatos baldeiros na rúa

e morren sós, desposuídos de identidade

rotos, no abandono

***

cruz martínez vilas

armenteira (galiza), 1960

****************************

Chove, é un día marrón

percíbese unha estraña melancolía

                                                          no ar

A mañá semella unha sinfonía ínacabada

                                           balada de outono

interpretada na quietude dul solpor

                                                       aparente

Pingas frías baten nas fiestras e xacen nos vidros

nunha perfecta interpretación dramática

O silencio acada temidas sombras

                                                          tépedas

e trespasa extensións grises coma nave illada

                                                        no inmenso océano

Os ocos das feridas atravesan longas avenidas

dunha cidade que se move ás présas

Os ollos formulan preguntas escuras

as repostas son estatuas mudas

nas prazas dunha evidente noite pecha

Pombas   inmersas no seu holocausto

son asainadas por un decreto, seica

                                                                       necesario

Chove, é un día marrón

Se soubese, faría cos elementos precisos

un blues, adecuado aos gatos que moran

                           nas inmediacións do inferno

***

Cruz Martínez Vilas - 1960

Armenteira - Galiza

************************************

A percepción do teu corpo

                         é metricamente

                                      perfecta

Os números de unha aproximación

bastante exacta dos volumes

Quero que aparezas no índice deste libro

                                                        de esixencias

cunha man posta no epicentro

                                          Xusto no centro

Espero que frecuentes a proporción inequívoca

                                                                      do desexo

e informes do punto seguido

                           que nos concirne

saciando apetitos

               trala porta pechada

Recluídos, absolutamente entregados

                                                         á paixón

recoñecendo a boca que encaixa

                                         noutra boca

e que inicia o capítulo das escenas

                                                        + QUENTES

***

Cruz Martinez Vilas (1960)

Armenteira - Galiza

*************************************

no róseo lenzo, acastañado
está apreixada na soidade
do xeométrico labirinto
mediata a un negro burato
que se pendura dunhas nubes violáceas
Suca lutuosa a delimitada atmosfera

O ser séntese afectado de acrofobia
e coida que é un cicindélido
a piques de ser exterminado 

***

Cruz Martinez

*************************