agora xa dis dói-dói.

a min, logo de caer no recreo,

botábanme líquidos escuros,

(sempre mestres de bigote).

é por iso que aprendín a berrarpupa

.

e xa ves:

choramos no mesmo idioma.

***

alicia fernandez

*

De botar o mar polos ollos,

que ocorra nunha cidade

onde a orientación desapareza

e os xogos de nena non existan.

Onde as cores verdes estean preto

- uns metros é suficiente .

e as mans de millo apreten as ideas

(ou as tetas)

Onde ti sexas procura.

Onde ti (me) habites.

***

alicia fernandez rodriguez

*

as mans de millo percórrenme

limpas

núas

salgadas,

sempre co movemento en espiral

como as ameixas que levo no pelo.

  Se a marea alta non me viola

boto o océano todo polos ollos.

***

alicia fernández rodríguez

(escairón, galiza, 1987)

1
A lúa está case ausente.
Reflíctome en rectángulos,
xa pensas no meu marrón.
É o momento
das froitas exóticas e a choiva
de invernadoiro.
Estes pés violando o chan.

2
Desaparécelle o algodón,
as curvas móllanme o sono
e o convexo da transparencia
cégame no tempo vertical.

Numeriños de mandarina
nesa cor metalizada.
(Eles non entenden invencións).

As primeiras rodas.
“Agárrense”.
Comezo da viaxe.

3
Ábreme a porta dos freos de man,
os futbolistas de mentira,
as saias con vocais pintadas...
Cheira o cemento a escuridade;
os meus beizos no cristal non estoupan,
as mans de papel derraman o cabelo.

Fanme rir as cartas do almorzo.

Verdes imaxinados, na rúa.
Créote perdido e só.

4
Agachada,
(coma min no futuro próximo)
e co neno nos xeonllos, pídeme o tempo;
mastigo a néboa
troco os minutos exactos pola
chegada do branco horizontal.

Dóbrome no granito.
Beizos apagados.

5
Primeira humidade-mínima.
Ás veces esperto así de rápido.

Orientación nula.

-Podemos desorientarnos máis...

Íspese a rúa para nós,
imos na procura de verdes non imaxinados.
O peso invéntase,
as mans son disléxicas.

6
Case todo é estreito.
Non teñen interese agora as letras.

Penéirame así.
Só o cemento espiándonos,
(e algún que outro conductor).
Papilas gustativas mesturándose;
as túas, as miñas...

Ruído de cremalleira.

7
Subida infinita.
Podo tropezar, e mancarme,
e logo tes que levarme ao médico,
e ti vas a estar alí, mirando,
e el vaime poñer un líquido escuro
pero non verde. E non quero.
Eu quero o teu verde ou o da subida.

Cólleme no colo.

***
alicia fernandez rodriguez

************************************

Ou saber que o sal na cidade é necesario.

Que as nosas pálpebras son ondas

E que os pas(e)os violan ao verbo bicar.

Que non temos faros na pel

E que este banco é case o daquel Setembro.

   Que hoxe, despois de todo, quérote máis.

***

Alicia Fernandez Rodriguez (1987)

Escairón – Galiza

**********************************

    Ou saber que o sal na cidade é necessário.

Que as nossas pálpebras são ondas

E que os pass(ei)os violam o verbo beijar.

Que não temos faróis na pele

E que este banco é quase o daquele Setembro.

   Que hoje, depois de tudo, quero-te mais.

[trad: cas]