(pintura: "Medeia e Jasão" de Bebeth)

Ela conheceu um ser de segurança

vindo do céu

que lhe prometeu o sol

e pronto a fez rainha numa gaiola

dourada de feixes

para viver sem tempestades, sempre em acalma,

mas sucedeu que chegou com sucesso

afinal num dia nublado

e ela voou livre com o vento que não conhece gaiolas.

***

alfonso láuzara

*

Hai baixo as pálpebras de carbón
un mar de amargura diluído nas meniñas
que voan na soidade dun ceo toldado
cara un horizonte incendiado de esperanza
onde o sol prende insolente unha lareira,
lume de áurea nun sorriso que arde,
que lanza en coraxe a súa dentaina de escume,
que brinca incesante de ondaxe en bravura
contra os seres de area que soñan coa lúa chea.

Hai un mar salvaxe de inmensidade plena
que enche mareas crispadas de escume,
avanza imparábel co vento dos tempos
e asalta en cada avance un aturuxo.

Hai un mar que ama, en combate
coa mesma ilusión que no horizonte desafía.

***

alfonso láuzara martínez

*

As luces de baixo consumo suxiren

un dispendio de amor i enerxía.

Leváme contigo a esa fraga encantada

de frondes ramaxes, luces sombras e murmurios

de encontros en cores contrastes

de norte horizonte verde-saído

de intres solpores e amenceres

recibe o día á noite, entra a noite no día,

medra un sol de mazá colorada e doce

no ventre dourado da madrugada,

e deixo pegadas de lúa na pel da terra que treme

e chega, chega por fin o eclipse máxico dos corpos

e unha excitación crepuscular de serpes

estoura, zumega nun derrame total de zumes.

Axiña sae o demo, ese xenio, a tachar o sétimo do ceo.

Quero té roxo nesa danza mutuoteista

de sumo pracer morrer-matando peixe,

e despois de cada té outra volta o amor recunca

pois fica a túa vida sempre coa Marabilla.

Paréceche bonito? - preguntas entón con cella ergueita

de intriga, mentres ceibas soños de fume,

e con resposta galega eu suxiro

que tal se me contas ti como aprendiches

a pescar atún nas rías baixas?

Pecho os ollos nun soño e xa chegan, veñen a min

todas as musas da fraga nesta hora encantada.

***

alfonso láuzara

*

Entro no mar en marexada

coma o gume dunha navalla

e as ondas baten no peito

con fría intención de tirarme.

Non vou cair! Serei eu quen entre

a baterme coa ondaxe!

Un dous tres catro zancadas de estrondosa vertixe

e punto de non retorno na procura do solpor.

De súpeto todo calma.

O corpo dentro, a ialma fóra diluída no mar.

Unha atmosfera de burbullas e areas en suspensión

perturba os sentidos sen solución de equilibre.

Ao final esa lus roiba en pleno fulgor

debaixo das augas. Son feliz! Sou... ((gluc))

***

alfonso láuzara

teis - vigo, 1971

**********************

Aquela noite fría en Compostela

de paseo antigo ebriagado e bohemio

en que lle deu por tender o corpo como un lenzo

pousado en pleno centro da entrañábel praza

do Obradoiro de poesía e soños

tan só para contemplar ante si a inmensidade

dende o corpo de elegancia rendida

proxectada con soberbia cara o ceo estrelecido.

A xeada sempre escolle as costas para entrar no corpo.

Unha figura maxestosa de contornos

como unha fermosa ondulación da pedra,

en harmonía co ancestral cosmos que procura,

negra sombra que do seu asombro se asombra

para deixar na lúa a pegada dun soño.

Era todo desexo fatal incontíbel en garda en espera

Todo era tentación doce a caer en decadencia

e deixarse caer xa sen remilgos sobre un corpo ben acaído

tan suavemente, como orballo na madrugada, esa fera

e depositar aquel bico delicado nos perfilados beizos,

procurar con ansia o cosmos cara a cara

e remexer estrelas coa lingua ebriagada de lus

para a posteridade.

A tentación alí estaba na praza.

Sen dúbida,

a imaxinación no luar desatada.

Era un intre de pedra xeada. El suaba a fío.

Aquela noite fría, Compostela era un bico na lembranza.

Afroxou o nudo da garabata, mais xa era tarde.

O dandi penduraba enforcado no devalo.

***

alfonso láuzara

(pintura de Luís Viñas)

Non quixera coma fado sorprenderte

no intre da nostalxia da idade

porque iso non vai na sintonía

da túa fresca mocidade.

      Propoño

ficar na serenidade nocturna de lus e pedra

que ofrece un bo rincón no lugar entrañabel de A Guia.

Ficar alí coma dúas figuras de pedra

nese xogo de luces e sombras

porque en lugares coma este,

o tempo pasa lentamente, e mesmo semella deterse.

Acaso teño ollos de pedra,    acaso

respiro na santa compaña dunha fermosa

estatua de muller ben xeitosa.

Vexo nos teus ollos a doce mirada escura da noite estrelecida.

A noite é xoven. Quero desfrutar do momento e gosto

dese estraño sabor do silencio nos teus beizos.

Quero chimpar un bico á ría

mais un orballo de verbas vai tecendo a noite

que nos quenta.

              Maxinacións?   Nunca se sabe!

***

alfonso láuzara martínez

(teis - vigo, 1971)

Achei o manancial das verbas fermosas
 

que ceiba bocaladas de fume acróbata.

Hei apagar eu o botafume

cun bico de zume nos teus beizos de rosa,

beiramar, de groso contorno areoso

mollado de cuspe o milagre da túa boca,

avance nun intre detido de escume

cando todo o míster do mar sen roupa

me chega no verde da túa mirada.

Sabes a pouco, muller moura da pel salgada.

***

Alfonso Láuzara Martínez

*********************************
 

Nas augas salgadas de Ciés

emerxe o resplendor moreno

a ollada centrífuga

os cabelos longos do enredo;

a brisa fai piruetas

simplesmente por engalanarte

e toda a lus do sol

quer estoupar

nos zafiros que escintilan

baixo as túas pestanas de raíña.

E velai o ventre dourado de chocolate

do meu desexo relambido,

ventre cheo de bicos

bicos salgados e fresquiños

coma as ondas que te acariñam

nesta praia fermosa onde ti,

muller matria de encantos exclusivos,

ainda es un soño para mim.

***

Alfonso Láuzara Martínez (1971)

Teis - Vigo (Galiza)

***************************************

Sonho nas ilhas maravilha

Nas águas salgadas de Cíes

emerge o moreno esplendor

o centrífugo olhar

os longos cabelos do enredo;

a brisa faz piruetas

simplesmente para engalanar-te

e toda a luz do sol

quer estourar

nas safiras que cintilam

sob as tuas pestanas de raínha.

E velai o ventre dourado de chocolate

do meu desejo delambido

ventre cheio de beijos

beijos salgados e fresquinhos

como as ondas que te acarinham

nesta praia fermosa onde tu,

mulher mátria de exclusivos encantos,

és ainda um sonho para mim.

[trad: cas]