odio virarme sobre o meu corpo
sempre coido perder a verticalidade
cando descanso en horizontal
síntome caer até afundirme nas sabas
odio verme reflectido nos espellos
cando teño a obriga de sorrir
prefiro ofrecerme unha vez tan só
e logo evadirme
moi lonxe
para ser incapaz de escoitar o eco da túa
voz na miña cabeza
***
alberte momán
*
levo sobre a pel
as bágoas
das mulleres todas que foron estirpe
e que hoxe son tan só mulleres
o cheiro a estrume
das zocas que bateron o meu corpo
a condición do ser
invisible
as pegadas
a sombra
a orixe
que deu en min
escrava
***
alberte momán
*
Saio. A friaxe, aínda que necesaria, rolda o exceso. Se me vise forzado a dar sentido á mi-na vida, pularía por introducirme nalgún lugar ao quenteb e cun recuncho cómodo e silencioso onde pasar a noite. A desgraza sobrevén en sociedades nas que dar sentido á vida resulta unha actividade carente de estímulos. As pretendidas sensacións, non recalan máis aló da peza inferior do pixama, sen roupa interior, un domingo á mañá, ligando para o wrestling feminino na televisión por cable. De verme obrigado a facer unha descrición gráfica do meu estado, optaría por identificarme coa decadencia dos espectáculos de loita, nos que a ficción contrasta coa exaltación de ser, de abandonar a civilización, a paz social, a continencia verbal, a insuficiencia, a indiferenza, a indefensión. O transporte de superfície ten a particularidade de liberar de toda tensión. Un entra axiña, senta ás présas, presionado pola idea dun autobús que comeza a marcha cun forte golpe de embrague.
Os segundos nos que un se ve arrolar polo chan, pasando entre as pernas dos que ficaron sen asento, até onde os límites do vehículo permiten.
Despois, sentir a necesidade de evasión, na que a paisaxe sempre cambiante resulta imprescindible. Aos poucos, as persoas anónimas a pasar, a luz dos focos que iluminan a noite, a distancia coa que se mostra o mundo, van eliminando todo o resto de mal humor, achegando imaxes dunha esperanza utópica que nos devolve á marxe da esquerda, na que o wrestling, como máxima expresión da loita inútil, perde protagonismo. Baixo na mesma parada na que me fixen co transporte. Agardo un naco, mentres o bus arrinca e se perde na distancia. As viaxes, en ausencia dun lugar definido onde ir, proprcionan a perspectiva xusta para renunciar ao deixar de ser que a sociedade nos inculca. E procurar o criterio necesario para que o pixama, sen roupa interior, un domingo á mañá, represente o signo indiscutible dun bo almorzo.
***
alberte momán
*
queremos paz
se cinguimos os pasos
como obriga
a toda realidade práctica
queremos paz
se renunciamos a nós
ao ti máis eu
que por vontade propria
decidimos perdernos polas congostras de Hío
e volver
sobre nós
e con nós ao mundo todo
con pé firme
que decidimos non esquecer
e figurar nesta historia
que é a de todo un pobo
***
alberte momán
ferrol, 1976
***************
incansable
a vinganza viaxa sen pagar billete
odio
perderme nas túas palabras
buscando irme lonxe
máis aló do centeo perdido da historia
desa herba que curte o pensamento
ate facelo infinito
afirmo
inconscientemente
a liberdade alén destas barreiras
cercas de arame en perpetua tensión
para desoír o teu mandato
só por iso
e tan só por iso
ódiome a min mesmo
***
alberte momán
ferrol, galiza, 1976
************************
chove
aquí dentro
- sinalo o baixo ventre -
frégome ben
rozando o corpo coas mans núas
para lavarme doutras humidades
agárdote con impaciencia
volve
preciso o teu desexo
baixo a ducha
xogo a aprender o teu nome
declamando en alto
mentres me vou perdendo
polo sumidoiro
***
alberte momán
(ferrol, 1976)
na auga gardo
canto compartimos
coas mans no proprio corpo
e nos beizos
unha palabra de protesta
na auga hai máis que o cheiro
dos nosos sexos
mitigado pola fragancia
dun xel de ducha
nela fixemos unha
revolución
lavándonos de espantos.
***
alberte momán
**************************
levo a tinta
que impregna os dedos
aos beizos
como querendo marcar as palabras
sinto
sem mirarte
caer a auga
esvarando pola nudez
que percorro
ás noites
cando dormes
para saber de ti
todo
moldeo coa auga
as miñas formas
segundo a túa figura
para que a memoria
non perturbe o teu descanso
***
Alberte Momán (1976)
Ferrol - Galiza
*******************************
levo a tinta
que impregna os dedos
aos lábios
como querendo marcar as palavras
sinto
sem te olhar
cair a água
resvalando pela nudez
que percorro
à noite
quando dormes
para saber de ti
tudo
modelo com água
as minhas formas
segundo a tua figura
para que a memória
não perturbe o teu descanso
[trad: cas]
adelia prado(5)
adilia lopes(8)
al berto(6)
alba mendez(4)
anxos romeo(4)
augusto gil(4)
aurelino costa(11)
baldo ramos(6)
carlos vinagre(13)
daniel maia - pinto rodrigues(4)
fatima vale(10)
gastão cruz(5)
jaime rocha(5)
joana espain(10)
jose afonso(5)
jose regio(4)
maite dono(5)
manolo pipas(6)
maria lado(6)
mia couto(8)
miguel torga(4)
nuno judice(8)
olga novo(17)
pedro mexia(5)
pedro tamen(4)
sophia mello breyner andressen(7)
sylvia beirute(11)
tiago araujo(5)
yolanda castaño(10)
leitores amigos
leituras minhas
leituras interrompidas