Podes chamarme triste

como nome de pía ou até de impía

podes desarborarme a copa de ciprés

que traio ao lombo,

pois xa non son meniña con melena e piruleta

Podes habitarme as rúas devastadas

e despois cuspir a carabuña

que deixei nun cruzamento

que hoxe a lúa comeza a minguar

e o meu deambular é veleno

nos ollos dos cánidos

Podes chamarme cidade ou triste

podes

exiliarte de min a cada paso

a miña elasticidade é tan exacta

para a túa desnutrición

de reflexos novelados!

Podes desorbitar a miña fosa, tan oca por dentro

pois de dentro de min algo que

me sobrevive dá voltas enteiras

por riba das nubes

e primaverea no azul

Así que podes chamarme triste,

e negarte tres veces a ti mesmo

eu póñome debaixo dos incendios

e de todo estou por riba

para non soñar máis alto

Son gata lunática e asisto no teu parto

de crisálida, as miñas sete vidas

pertencen a un pedazo de terra innomeable

Non son deusa de as mornas

e maxia nos zapatos, son gata común

das que se atopan a moreas

nas entrañas dos camiños

Podes chamarme triste ou lúa

de cen noites de Cabiria

acaso unha desas prostitutas

me sacrifique no centro da escuridade

Paseo soa nos tellados,

as veces observo,

xusto antes de que saia o sol

a cadencia deste meu vagar de lunática.

Son gata lunática e con cío,

son gata acróbata e errática

son gata que no espello se delata

son gata famenta de semanas

ai, gata insensata!

Felinízareite pola beira do mar

que gardo acuosidade de piraña

Son gata engatusada no eco de este miar

sen data

a miña condición procede

dunha idade en que a tristeza

non había

mais podes

podes chamarme triste e negarte

a ti mesmo

tristecentas veces

***

sílvia penas

*