cúmulo de modulacións

entre as tonalidades

dos meus sentimentos.

Ningunha requinta está afinada

ao xeito que quero.

A gaita en re

tocando pechado con ternura

porque a melodía da vida é adversa ás veces.

Dentro de min, pinto a escala cromática das emocións.

A ledicia de terte comigo,

dar  a vida polo amor,

o sentimento máis sublime;

a forza interior para seguir en pé,

a desesperación por ter que vivir neste mundo.

tornan en min coa miña sensibilidade inmensa.

Sementarei para vencer o chisco de medo e inseguridade do

porvir

Non son laios,

son rebumbios de notas desordenadas

na partituraonde nos mergullamos

nas foulas

deixando atrás o ronsel.

Fóra! O balbordo das elites.

As melodías das vosas voces de mezzo e barítono

voan no ar.

E rebotan por leis da física

e chegan até o meu corazón,

bulindo despois até a testa teimuda

da xogadora dos 64 escaques.

A paisaxe emocional esvaida no taboleiro

nas regras do xogo, da arte máis complicada.

No mundo que nos queren impor

o son das ondas espontáneas

difiren dos da frauta rectificada.

Cavilo sobre a maré

de lembranzas presentes

de ardentía

alumeandodeste xeito a paixón

dos tempos qu son chegados,

á nosa terra luar

de soños reais de amor.

***

alba méndez

*