(homenaxe a Inês de Castro)

e de repente, créote

Por detrás desta pantalla de linguaxe simples, parpadexas

plano inclinado á esquerda, rotación

E tan fermosa que eres, Inês, con qué grandes ollos binarios me miras

Que busto perfecto. Unha brisa deliciosa lambe os teus cabelos coma unha madame  [experta en compracerte

ángulo contrapicado, 45 graos dende a dereita

As olleiras familirízante coa Morte. Fanche esvelta, desgraciada, interrogante. Inútil

O teu colo é matéria de tronos. Un pulso lánguido sobe rubor ao teu rostro de liño

Enfermaches de beleza. Quen te acoitelou sentiu s medidas perfectas que mataba

degradado de colores: cian, malva, rosado...

Non te moves. Reinas no submundo e iso

abonda.

Aenas es unha cabeza.Baixo os ollos e o teu corpo de grisalla

non ocupa máis que as miñas mans delineando coordenadas

nariz a ollo, 33. Nariz a boca, 15.

Luz cenital. Cinza e nácar, sorrís. Carbono 14 para os teus dentes. A pel cae feita encaixe.  [ Es morbosa, sideral

augusta

viva

Hei reprimir as ganas de morder a túa boca que se curva tan paseniño

e seda

para falarme...

Mátame

***

estibaliz espinosa

*