SEMPRE A DE BROTAR A NÉBOA NESTA REXIÓN E SEMPRE

voces escuras e remotas. Sempre

fuxidía raiola que devolve

unhas ás esvaídas.

A larva da humidade alentando na pedra,

a cortiza dos troncos devorada

por tesoiras de insectos verdecidos,

os furardos que non lembra ninguén.

Cegueira que acaricio onde se aloxa la voz,

desterrada, hóspede do que foi.

***

xavier rodriguez baixeras

*