SEMPRE A DE BROTAR A NÉBOA NESTA REXIÓN E SEMPRE
voces escuras e remotas. Sempre
fuxidía raiola que devolve
unhas ás esvaídas.
A larva da humidade alentando na pedra,
a cortiza dos troncos devorada
por tesoiras de insectos verdecidos,
os furardos que non lembra ninguén.
Cegueira que acaricio onde se aloxa la voz,
desterrada, hóspede do que foi.
***
xavier rodriguez baixeras
*
adelia prado(5)
adilia lopes(8)
al berto(6)
alba mendez(4)
anxos romeo(4)
augusto gil(4)
aurelino costa(11)
baldo ramos(6)
carlos vinagre(13)
daniel maia - pinto rodrigues(4)
fatima vale(10)
gastão cruz(5)
jaime rocha(5)
joana espain(10)
jose afonso(5)
jose regio(4)
maite dono(5)
manolo pipas(6)
maria lado(6)
mia couto(8)
miguel torga(4)
nuno judice(8)
olga novo(17)
pedro mexia(5)
pedro tamen(4)
sophia mello breyner andressen(7)
sylvia beirute(11)
tiago araujo(5)
yolanda castaño(10)
leitores amigos
leituras minhas
leituras interrompidas