Traballadas polo vento, polas pingas d’ auga

chegadas do ceo e do mar salgado,

dunha chuvia fecheira, omnipresente,

as pedras viven unha modificación constante :

medran, minguan, mudan,

estoupan en minúsculos fragmentos.

Hai eóns de tempo foron fluído magmático,

ríos de lava fría, espellos de obsidiana,

precipitando en deseños de cores magníficos,

cristalizando en particulas coloidais,

facendo do brando duro, en alquimia perfecta.

Pedra sobre pedra, como castelo encantado.

O Pindo, querido gonfalón de rocha dura,

foi un día materia en suspensión,

baluarte sagrado de guerreiros afoutos,

refuxio de aves preeiras e cabras aristotélicas,

de andares pausados e ruminar constante;

campo de orquídeas e flores de coral,

fondo mariño e seixos de cristal,

camposanto de fuxidos e caracois ancestrais

guía de mariños ventureiros e de toda a xente do mar.

O día que me aprenderan que as pedras teñen vida

foi unha grande descuberta existencial :

O Pindo era vida en suspensión!

***

xavier queipo

*