I
Que sucio era xogar con avións teledirixidos
E deixalos caer
E rebelarse
Non comer o iogurte despois do xantar
Dicir
Que desta vez
Se cadra unha vez, se cadra dúas
Os pés teñen máis chan
Que noutrora
E o documento inconfesado do amor
É unha inclusión
No cataclismo
Alguén chora por min abaixo
Estou asolagada en bágoas
anónimas
Imito
A súa dirección e afundo
Sopesadamente un corpo noutro corpo
Nunca antes descuberto
Está deitado e ouvea
Converte o prisma en planicie
E non escoita
Pero persiste
Pacto co silencio que amolece, agora,
Propóñolle a recuperación do músculo
Estiro as extremidades
E precipítome cara á fuga
***
silvia penas
*
adelia prado(5)
adilia lopes(8)
al berto(6)
alba mendez(4)
anxos romeo(4)
augusto gil(4)
aurelino costa(11)
baldo ramos(6)
carlos vinagre(13)
daniel maia - pinto rodrigues(4)
fatima vale(10)
gastão cruz(5)
jaime rocha(5)
joana espain(10)
jose afonso(5)
jose regio(4)
maite dono(5)
manolo pipas(6)
maria lado(6)
mia couto(8)
miguel torga(4)
nuno judice(8)
olga novo(17)
pedro mexia(5)
pedro tamen(4)
sophia mello breyner andressen(7)
sylvia beirute(11)
tiago araujo(5)
yolanda castaño(10)
leitores amigos
leituras minhas
leituras interrompidas