(Para Patrice, vagabundo, morto de cancro)

De pedra son os ollos que te miran

De pedra a lousa lambida polo orballo,

pola chuvia, polo vento e a xeada.

De pedra ese instante infindo,

cando o mal prendeu nas túas entrañas.

De pedra as olladas que pasan sen mirar.

De pedra as noites ao relente.

De pedra o nó na gorxa, no estómago e nas vísceras,

cando os ollos fríos do doutor anunciaron certeiros

a estrela de cinza que medraba no teu corpo.

De pedra son os ollos cos que agardas,

A chegada dunha outra alborada,

abrindo luz entre as físgoas negras,

dun sol que te deu conforto e acubillo.

De pedra serás para sempre,

da mesma que tantas veces foi leito inxusto e frío.

***

xavier queipo

*