O solpor estrícase sobre o mar
como unha amante despois do amor
mentres os turistas en parellas
se esforzan en conmoverse.
Pensei que aprendera a esquecerte
como aprendín a non crer nos milagres
ou a saber que aínda que o pareza
a muller do cadro non me está mirando.
De que me serviron se non
todos estes anos de luns
que van dar ao domingo
que es el morir, e longas noites
sen sono e sen desexo, se unha tarde
descobres unha vella carta e te preguntas
que tería pasado aínda que saibas
de sobra a resposta. Entón,
decides vir á beira do mar
e es capaz de vencer o medo
mentres pensas nos amores
que non comezaron,
e no entanto doen

***

alberto lema

bamiro (galiza), 1975

*