A poesía debe mudar despois dos 30.

Versos elusivos coma estoupidos brancos,

profusión de símbolos subterráneos.

E ao final o binomio imposible: Beleza,

Intelixencia.

Pero algo fallou polo camiño.

No momento de escribir o poema

aflorou a verdade:

todo é cristalino.

Non se pode dicir nada

que non sexa entendido.

E perseguindo a metáfora

saíron estes versos:

Vivo esperando

a redención, e desespero.

***

manuel darriba

sarria (galiza), 1973

*