foi
promesa do leite
mancándose
desde o moi alto
e descer
a borbotóns cada noite

premes o valor instantáneo
dunha hemorragia de violetas
que foi polo que quedaches impreso nunha agonía
de corpo enteiro
                                a reverter azul-vida
polas comisuras
                                como un ínferno fluvial e térmico

sabes a vermello por dentro (aproximadamente)
e máis aló da obsesión
está a boca prematura
desintegrando espacio de líquida espera

unha matanza de armiños vermellos
                                un sangue moi branco
unha caricia violenta

***

emma pedreira

*