seguiu eses camiños buscando unha lanterna
algún deses trebellos que deitan unha luz
e furtan por un tempo a escuridade
e soubo que eran épocas de sombra
o campo estaba inzado de xente a camiñar
cos brazos alongados apalpando
e daban entre todos a impresión
de seren cegos loucos
dementes que perderan o don da claridade
os rostros que esqueceran os seus ollos
e puido comprender que se chamaban con nomes de misterio
palabras nunca antes pronunciadas
vocábulos que os ventos roubaran nalgún pozo
e frases como enigmas
entón saíu o sol e todo foi igual
ninguén podía velo
e ían camiñando cara ao río
caían polas beiras dos regatos
morrían afogados
e el púxose a berrar
e viñan cara a el
quen sabe o que entenderan
e víanse nas linguas labirintos
e tiñan entre os dentes o solpor
da torre penduraba o corpo dun suicida
***
manuel forcadela
*
adelia prado(5)
adilia lopes(8)
al berto(6)
alba mendez(4)
anxos romeo(4)
augusto gil(4)
aurelino costa(11)
baldo ramos(6)
carlos vinagre(13)
daniel maia - pinto rodrigues(4)
fatima vale(10)
gastão cruz(5)
jaime rocha(5)
joana espain(10)
jose afonso(5)
jose regio(4)
maite dono(5)
manolo pipas(6)
maria lado(6)
mia couto(8)
miguel torga(4)
nuno judice(8)
olga novo(17)
pedro mexia(5)
pedro tamen(4)
sophia mello breyner andressen(7)
sylvia beirute(11)
tiago araujo(5)
yolanda castaño(10)
leitores amigos
leituras minhas
leituras interrompidas