Hoxe non sinto nada, asfíxiome

Arrastro o corpo polo duro chan

e non sinto nada, asfíxiome.

Podo arrincar a pel do peito coas unllas,

separar a carne ata deixar as brancas costelas

o descuberto, fendelas, quebralas,

ata tocar coas mans os foles baleiros que son

os meus pulmóns e aínda así asfixiarme

sen remedio!...

abafarme pola negativa pulmonar

de seguir traballando para este ser

tan innobre que son Eu.

***

fernando rodríguez carpizo

vigo, 1984

*