Eu se qu estás aí

atrapada na vertixe que íspe ao medo,

corazón de lume que non se avén a vivir sen gaiola,

amazona de fonduras que non existen.

Estás aí.

Entre dunas que fumean soidade

e recordos que conxelan as veas, escoitando trompetas de silencio,

coma se o tempo fose un reloxo parado

e o mundo aínda permanecese quieto

sobre o eixo invisible dunha estada.

Estás aí,

ancorada nunha taquicardia lenta

de ánfora cineraria,

malgastando féretros de angustia

e sepulcros de tristeza,

vendo discorrer a vida

desde o ollo chosco dun ciprés enfermo.

Estás tan dentro do crepúsculo

que todo che parece noite

e as sombras míranche

coa ferruxe cega dunha vella caveira.

É tanta a feira de amargura

que che roe por dentro os ósos

que xa non quedan sotos baleiros,

no interior da medula,

para esconder as penas

e afogar a voz dos espectros.

Pero non penses que sempre será así,

con xeos que atravesan a tarde

e paxaros sen ás que non cantan.

Algún día sairá o sol para tí

coa súa risa bordada de amarelo infinito

e o verso azul dun horizonte novo

prendido no ollal da solapa.

***

fernando luis perez poza

pontevedra, 1958

*