Está no faiado, a carón daquel paraugas azul

O paraguas que figura na escena como unha vella gloria

alí, esvaéce enriba das páxinas

dunha banda deseñada doutro tempo

As pombas aniñam no oco aberto das súas costas

e el fica inerte no sólido chan de formigón

Maxinando que trespasa a fiestra de luz

A solaina aberta cara o norte e olla para algures

na procura da sintonía perdida

da imaxe fendida polo tempo

É inverno e nas lousas da xeada rúa

repta a poalla formando espellos

***

cruz martinez vilas

*