Ela e eu

somos unha muller que fica irresoluta

a carón do negro pano, nun entreacto

Onde burkas psicolóxicos

penduran bolboretas mortas

Apegadas nas lámpadas

dos afumados teitos dun antonte

Parece improbábel que atope unha saída

                   seica vivo, ou non vivo

mais, permanezo paralizada

coma os paxaros fusionados nos paus da luz

naqueles postes, que circundan as estradas vellas

Arredor do meu embigo coido que

gabean todos los contos e crean labirintos

                             valados imposíbeis

***

cruz martinez

*