volveu o verán agatuñando a ameixeira, cando o zunido das abellas deixaba esferas de sol e polpa nos meus beizos, bafexaba a canícula de agosto, naquela andia de pólas o vento ficaba, o tempo fitaba lonxano a poucos metros da terra, entre o follaxe e o mel loiro, o voo de bris das abellas aguilloaba o pulso e a lingua, deixaba a picada das mamilas das musas, e nas saborosas celas derretíanse os recaldos do ouro vello no padal, fumegaban inda os incendios forestais da consciencia, o lume fluía polo celme da cera, e na flor do niño de xílgaros prendían as claudias no amarelo, bico a bico os humores do corpo eran do néctar das sedas e os desertos

***

xosé maria vila ribadomar

*