a chuvia trouxo a violencia consaguínea dos pétalos de camelia, espetando no chan ese refluxo carmesí de sombra no céspede, colleitando un beizo para cada unha dos alxibes do resío e logo, axiña, unha pinga de salaio en cada boca, unha dinastía de soles enferruxados alén dos brazos encarnados, despois ergueuse para soñar máis día  e vestiuse para marchar, tiña unha pegadas no seu van que a abrigaban do medo e abriu a porta do cuarto para deixar atrás a luz e o mel pegañento da palabra, sabía que había de volver, e habia de baer máis e, xa, tarde, decatouse de que adiara a roupa interior, tiña moita presa, a presa que dá irse para volver, baixou de vagar cara á estación, sentiu o bruído do tren e pestanexou amodo cuns intres imprecisos cos ollos abotoándoa dentro, cara dentro, e cando subiu ó vagón sentiu frescas a mans da seca, no colo tiña unhas febras de veludo, unhas follas de herba e a dozura cincenta dos papos nas páxinas dun xornal, pasaba pola segunda estación ata que prender no sono, flash dun misto, alampa, unha fotografia, un fotograma gastando os tempos, e o sorriso aquel que apegaba selos no seu corpo, porque el lle había de apuntar inda que a súa pel xa non fose de papel e deixara tódolos sobres abertos no leito co seu aquel.

***

xosé maría vila ribadomar

*