así que pasen seis anos
esqueceremos a auga.
Non haberá cabaliños azuis de vidro brillando nas fiestras
nin cancelas oxidadas
nin flores de pétalas amarelas
nin pontes entre os abismos.
A luz do sol será unha
lanterna estúpida
papel-seda de cor verde escurecido
bolboreta de ás de coitelo
na garganta/para non
berrar
os nosos nomes
coa desesperación das baleas que agonizam.
Así que pasen seis anos
xa non saberemos
de nós/mágoa/
nin das follas
estradas nas carballeiras
como cadáveres ríxidos
entre os lenzos/sobre
o leito frío
/abandonados.
Así que pasen
perderemos o senso do Norte
a diagonal dos beixos
toda esa cinsa.
Non quedarán lugares seguros/para escondernos
deste medo e do escuro e da soidade
en ningures.
Nin sequera nos abrazos.
Porque os anos buscaránnos con avidez
para reclamarnos
as horas
que perdimos
intentando atopar
en ollos alleos
a resposta a nós mesmos fóra de nós.
Así que pasen seis anos
preguiza
e desterro
sempre.
Que camiño queda despois de todo isto, dimo ti
/se é que sabes.
***
maría n. soutelo
*
adelia prado(5)
adilia lopes(8)
al berto(6)
alba mendez(4)
anxos romeo(4)
augusto gil(4)
aurelino costa(11)
baldo ramos(6)
carlos vinagre(13)
daniel maia - pinto rodrigues(4)
fatima vale(10)
gastão cruz(5)
jaime rocha(5)
joana espain(10)
jose afonso(5)
jose regio(4)
maite dono(5)
manolo pipas(6)
maria lado(6)
mia couto(8)
miguel torga(4)
nuno judice(8)
olga novo(17)
pedro mexia(5)
pedro tamen(4)
sophia mello breyner andressen(7)
sylvia beirute(11)
tiago araujo(5)
yolanda castaño(10)
leitores amigos
leituras minhas
leituras interrompidas