así que pasen seis anos

esqueceremos a auga.

Non haberá cabaliños azuis de vidro brillando nas fiestras

nin cancelas oxidadas

nin flores de pétalas amarelas

nin pontes entre os abismos.

A luz do sol será unha

lanterna estúpida

papel-seda de cor verde escurecido

bolboreta de ás de coitelo

na garganta/para non

berrar

os nosos nomes

coa desesperación das baleas que agonizam.

Así que pasen seis anos

xa non saberemos

de nós/mágoa/

nin das follas

estradas nas carballeiras

como cadáveres ríxidos

entre os lenzos/sobre

o leito frío

/abandonados.

Así que pasen

perderemos o senso do Norte

a diagonal dos beixos

toda esa cinsa.

Non quedarán lugares seguros/para escondernos

deste medo e do escuro e da soidade

en ningures.

Nin sequera nos abrazos.

Porque os anos buscaránnos con avidez

para reclamarnos

as horas

que perdimos

intentando atopar

en ollos alleos

a resposta a nós mesmos fóra de nós.

Así que pasen seis anos

preguiza

e desterro

sempre.

Que camiño queda despois de todo isto, dimo ti

/se é que sabes.

***

maría n. soutelo

*