As luces de baixo consumo suxiren

un dispendio de amor i enerxía.

Leváme contigo a esa fraga encantada

de frondes ramaxes, luces sombras e murmurios

de encontros en cores contrastes

de norte horizonte verde-saído

de intres solpores e amenceres

recibe o día á noite, entra a noite no día,

medra un sol de mazá colorada e doce

no ventre dourado da madrugada,

e deixo pegadas de lúa na pel da terra que treme

e chega, chega por fin o eclipse máxico dos corpos

e unha excitación crepuscular de serpes

estoura, zumega nun derrame total de zumes.

Axiña sae o demo, ese xenio, a tachar o sétimo do ceo.

Quero té roxo nesa danza mutuoteista

de sumo pracer morrer-matando peixe,

e despois de cada té outra volta o amor recunca

pois fica a túa vida sempre coa Marabilla.

Paréceche bonito? - preguntas entón con cella ergueita

de intriga, mentres ceibas soños de fume,

e con resposta galega eu suxiro

que tal se me contas ti como aprendiches

a pescar atún nas rías baixas?

Pecho os ollos nun soño e xa chegan, veñen a min

todas as musas da fraga nesta hora encantada.

***

alfonso láuzara

*