imploro que entretecido nos meus fluídos agardes.

que non rexeites as formas incongruentes do meu pensamento,

cando exhausto te despraces polas arañeiras das miñas lembranzas.

díxenche que imploro, pero, máis ben intento, ser novamente a musa

que desexante se despraza polo corredor ambiguo da inconsciencia.

esa que con vaporoso peso, pousa a boca na túa pel infinita,

para espertarte da realidade e acompañarte á espiral inestable dunha

fórmula matemática.

escacho vidros e misturo a grá con pó de soños rotos,

para coser as feridas ninfas,

persoas que esmagadas agonizan baixo a túa epiderme,

sen que te deas conta dos berros que che provocan o escaso

sentimento de dor

que eu percibo, mentres, con felino sixilo escalo a túa anatomia.

prendo nos dentes parte da túa lingua,

que inxenua, pretende, ensinarme as normas do térreo no que, eu

suxiro, invives.

o riso invade as células destes dous corpos

que atónitos xogan a amosarse

innomeables código,

indefinidas caricias,

irreverentes xemidos,

luces escasas dun universo en construción.

xogo a atraparte en cada silencio que sen comprender compartes.

***

eva méndez doroxo

*