Ningunha psiquiatra,

nin psicóloga,

nin neuróloga,

ningunha delas,

pode saber o que eu teño na cabeza.

Así que, que non mo conten tan lentamente,

que xa non me importa o que diga a xente,

e o que vive no mundo que eu creei,

ben sei eu o que é.

O que vive na miña cabeza,

nace e crece cando a min me peta,

porque non existe outro xeito de explicar esta vida,

este mundo de mentiras,

e, necesito algunha peza máis,

que una as pezas da mentira ,

que me deron no nacer,

que regaláronme tódolos días para,

así, facerme desaparecer.

E agora, eu soamente uno,

Peza a peza, 

mentira a mentira,

e creo novas pezas da mentira, 

para facer que as primeiras pezas coincidan,

formando metáforas que tranquilicen a miña cabeza ferida.

***

iria bragado de jesús

vigo, 1985

*