o bote do azucre
este bote
porque nunca o nomeamos mellor
é cárcere de vidro de conversas e favores dos vecinos insomnes
director do preludio para ferrada e pocillos
eles saben do que falo
do bote ó que lle comemos a médula a culleradas sen respiro
cadáver que enterramos en doce para non ulilo a podrecer
velo descarnar sabelo falando
entre as follas de caña pechadas ó vacío
é a hora do café para o inquilino alúgame ti un pouco de cariño
gústame porque hai pouco que viñestes
que aínda está
a culleriña dentro.

***

maria lado

cee (a coruña), 1978

*