O mar sabe a morte e a tristeza labrada,

o seu corpo asemella un sartego de silandeira ollada.

Buguinas celestes constrúen nel a madrugada

coas súas mans de loito creban a noite que marcha

O mar garda os fillos dos naufraxios envoltos nas súas

mortallas - dixo un vello mariñeiro de Moaña.

E unha enxoita muller de negra face

no peirao sorrí, agarda e cala,

mentres cos seus osudos dedos o ceo sinala.

O mar sabe a morte...

***

miguel ángel alonso diz

*