Vivir para dentro-lamentarse
coa maré arrimada á ventá-en pierre
tout à fait différente...
E se son espiga
se nado e caio no monte
se me perdo
e viro radioactiva
se descomprimo o sol...
É que me queres?
Os campos de extermínio natural
son casas de mulleres-fragas metidas no leito
tensión sexuasl e silencio.
De fluír-mellor abandonarse
borrar as sombras dos dedos.
A evaporación constata que segues aí
arrasándome por fora...
É querer-volverse animal-irse.
***
rosa enríquez
19 de abril 2013
adelia prado(5)
adilia lopes(8)
al berto(6)
alba mendez(4)
anxos romeo(4)
augusto gil(4)
aurelino costa(11)
baldo ramos(6)
carlos vinagre(13)
daniel maia - pinto rodrigues(4)
fatima vale(10)
gastão cruz(5)
jaime rocha(5)
joana espain(10)
jose afonso(5)
jose regio(4)
maite dono(5)
manolo pipas(6)
maria lado(6)
mia couto(8)
miguel torga(4)
nuno judice(8)
olga novo(17)
pedro mexia(5)
pedro tamen(4)
sophia mello breyner andressen(7)
sylvia beirute(11)
tiago araujo(5)
yolanda castaño(10)
leitores amigos
leituras minhas
leituras interrompidas