I

Mostro interese por unha plácida tortura.

Onde un escándalo que me derrota,

Pero faime algo que sexa moi estético.

Énteme unha agonía que me quenza até a garganta

unha nave de estrugas que facía tanta falla e déixame chorar.

Que xurda e que descarne

apetéceme unha anguria enferma unha miseria enferma unha

mórbida compracencia.

Nunha extensión tan cruda

esta será unha reverencia negra.

II

Para unha miseria gloriosa esta será unha reverencia negra

Práceme unha agonía que sexa moi estética

Lábios que se repregan e que afloran e castigan

e facerche tanto dano mentres digo meu amor.

Onde unha apracible tortura

as túas unllas que me morden e os teus dentes me consumen. Quero

saloucar. E nos días seguintes esta dor permanente

e as marcas das trabadas na carne resentida

coma un poema escupido no corpo, coma beixo tatuado

delicioso sacrifizo a medio rematar.

III

Onde un escándalo que me derrota.

Quero columpiarme nunha hora de loito.

Foi então a noite que descobrín a antiga senda trala colina de Zaman,

chegado cunha apariencia sobrenatural e salvaxe

así cravou na miña carne as súas unllas de tres centímetros de cabeleira

negra negra

Que me corra un arrepío por todas as regandixas,

gardo para ti un santuario de fetiches, quero

pronunciar calquera lúgubre antollo

ubha violencia latente tan tenrísima e violenta

para que chores, meu amor, para que chores un pouco.

IV

Hei de rotular unha letra B no oBscuro da tua persoa.

Si que me apetece que inaugures o meu lado enfermo e

que me salves, meu animal.

Recoñezo unha rexión sinistra nas nosas bárbara chamas.

Respiramos despacio o amargor da noitebra,

todos os bichos da noite lánzanse contra nós,

pero ti, meu animal,

a xente obsérvanos cando imos pola rúa.

se me peinas os cabelos no medio e medio da rúa,

se te botas ós meus pés para anoarme os zapatos

esa será unha reverencia negra negra

e logo as marcas das trabadas como carícias en sangue

delicioso sacrifizo a medio rematar.

V

No amargor da noitebra consumaremos unha negra reverencia.

Vamos a merendar un pan de loito e pónteme medroso,

Pónteme a compadecer

esta hora de cavernas

vén e cómete o meu lado enfermo e crava.

todos os beixos acedamente cicatrizados

Así eu te pido a ti,

imperiosamente, imperativamente.

Debaixo dun diluvio opaco, debaixo,

e armados até os dentes,

agarrándote polo pescozo e como cun vestido de martirios

para que chores, meu amor, para que chores un pouco.

***

yolanda castaño

santiago de compostela, 1977

***************************