(de algunha maneira)

E se o teu non fose máis que a luz do instinto

que te impulsionou a abrir a pel que herdache

e nacerte do mar

para dar forma ao asubío do vento

que traía consigo as túas voces anteriores

para poderes escoller entre as posíbeis

como unha raíña que se mira as uñas

e finalmente feliz decide o exílio miúdo

dunha existencia en carne de sentir

de tanto e tanto irse esfregando

contra a dura pedra da certeza do chan

coas súas fames e sexos e flores defecadas

mais co pracer arrasto envolto a nudez

na nudez dos corpos que procura?

(Enton)

Tras a primeira muda

crin verme no espello da televisión pasar como de lonxe

porque eran multitude e a metade dos rostos case o meu

Na observación deixei medrar en mim as formas suaves

e os cabelos longos

como os partos das naisque me deron criado

Imprevisivelmente a somnolencia e a humidade

cantaron a melodía nupcial

mentres as carnes bifurcábanse e abríanse

xemelgas en min mesma que me miraba pasar

como de lonxe

con un só vacio insomne onde era o ventre

un vacío que se enchía co que minguaba da lúa

e se menstruaba despois como un tributo

de cabezas degoladas

Do cansazo de que se me permetese bailar

até atinxir unicamente un trance secundario

insubmiuso en min quixen un fillo e penetrarme

(En consequencia)

Romper masculina a forza das espadas

a razón dando a razón, a lingua o lume

descoñecer cruel o ámbito da sombra

ser todo luz e inmortal sen sepultura

facer a guerra porque si e porque os outros

reter na man o ouro en cada rosa vencida

E cando chorase por cada cuarto de lúa

soñar un deus confidente e variábel

un deus sen alma como un reloxio parado

que me deixase pasar

na súa distracción

sen perguntarme

(E así)

Na encrucillada das rotas viñemos a encontrarnos

ti eras eu e eu viña de lonxe

para recoñecerte fóra da nimiedade do tempo

Os nosos ollos abriron fascinados as fauces

para que a vida no fose máis alá de onde o desexo

asestando o seu golpe mortal

Na cópula tragamos cada un o corpa da outra

e ficamos as dúas cabezas sen saber o que dicerse

Deste modo inventamos a conspiración do pensamento

que abriu as asas poderosas nun paréntese

entre as constelacións dos campos magnéticos

Aí escribo eu

sobre a pel seca dos corpos vacíos

detida a morte apenas na traxectoria do vóo

buscando pola transformación a luz primeira.

***

luísa villalta

a coruña, 1957 -2004

**************************