fago casa entre as costelas e templo para cousas sagradas

como esta.

non sei cómo sería se lograse unha voz semellante

a unha flor intacta de cerdeira.

nin se fose capaz de comunicarme a través da fariña

e do bulleiro.

todo me sobrevén coma un disparo.

mei pai decatouse de que eu lavaba toxos para sempre

na médula espinal,

soubo que iria poarir deitada no centeo.

por iso me explicou que había de sentir a primeira espiga

que viran os meus ollos

e que un oubeo profundísimo de loba

lle daría forma a unha placenta.

eu, pai, eu non teño corpo para un campo excesivo de herba

retroñada

nin para o chorro de auga que abres entre as penas.

con qué inflexión de voz podo eu abrir un rego

no medio dun campazo.

cómo vou resistir toda esta lúa

se non sei cómo falar desde o interior dun boi, con qué palabra

vou nomea-la tristeza que lle pesa máis que tódolos teus xugos.

aínda que creas que veño do lugar en que mesturan como alquimia

as cousas que fan medrar dun xeito incrible as túas colleitas.

aínda que saibas que levo a rella do arado incrustada no útero.

pai, a ti todo che sobrevén como a tormenta,

ninguén diria que non tes precisamente o mesmo ton de voz

cás pedras de saraiba

ou ca un fío de auga derretida que ven dos candeóns.

por ti aprendín a turrar por un poema como por un becerro

cando se lle ven as patas

e a pousa-la man sobre un torrón para poder acompasa-lo meu

corazón ós seus latexos,

para que non me dea medo a morte se non estás, e nin a noite.

a nosa tumba ten algo de raíz e de rotunda música de vento

e de chuvia que non cesa.

***

olga novo

vilarmao (lugo), 1975

*************************