Xa o sabedes, sentiredes o mundo baixo as asas, o verán inflamado das estepas e nós aqui voando sobre as praias e as tundras, alegres como príncipes. A fragancia afiada do verán, como as casas que vemos e os espellos ondulados. As aspas que dan voltas como brazos de náufragos. Eu son aviador e salto do  aeroplano berrando somos librés e sinto un reino de ardentias baixo as pernas, un muiño de borbullas baixo o mar. Nadar na tarde branca, que pronto pasa todo, verémonos na festa. Queimaban pola pel as vacacións, o teu biquíni cosido por abellas. Xa sabedes, prometín os oceanos e só vin a luxuria que esmaltou a primeira nudez nalgún faiado. Xa vedes, a saliva crecía pólo corpo com sosego salgado. Baixo da fuselaxe escaldaba a lucidez e os meus verbos eléctricos. As hélices dicían: planta a haima na casa, unha tarde de cobre no apetito. Asín o fixen e seguimos voando. Accedimos ao estío, a outra estirpe de páxaros. Pasaron moitos anos. Morreron os amigos. Os veráns enchéronse de musgo e de argazo moi seco. Eu sigo deitado nunha onda. Soño com pisar terra firme e atopar novamente os camaradas. Queimar o bagazo no areal cantar lindas cancións que xa non se interpretan. Descubrín que vivir é dar o corpo ao sol e arder todo por dentro. Samil, Samil, a vida estivo aqui e queimou as palabras. Agora xa o sabedes, a primeira mazá arde na boca.

***

román raña

vigo, 1960

****************