Aquí me tes.
Chégoche en taxi (iso é amor)
a plantar a miña tenda de campaña no teu pazo,
a roubarche corazón e cama
na túa casa de múltiples amantes y frágiles cerraduras.
Veño con caixas cheas de paciencia
e con camións cheos de caricias
e buques a rebentar de medo…
e coa seguridade de non ser un máis
porque son unha (uf…)
o cal resulta moi simpático se non temos en conta
que temos tantos problemas coma “tequieros”,
pero eu ámote (iso é amor) a pesares do teu gen rabudo,
porque xa me gustaches sempre
e agora non ía ser menos,
porque aplaudes a miña estructura ósea
e o ángulo que se me forma co nariz e a boca.
Fasme guapísima.
Quérote polo teu corpo e porque atada a ti
aprendo cousas boas de xente libre.
Que contradicción.
- Que facemos, king-kongciña…
non se erguen rañaceos a base de bicos.

***

lucia aldao

coruña, 1982

*****************