o

son

do

silencio,

cadente,

deixado

ir,

nun

sopro

de

aire,

repousado

nas

axilas

ao

estendelo

coxis,

alzar

os

dedos

cara

o ceo,

e

deixalos

caer

na terra

como cravos,

en silencio.

salgados corpos desfanse na auga doce

das duchas domesticas, para irse entre

o vapor pola venta e ser absorbidos

polos raios de sol nun atardecer de

setembro un pouco antes de San Quintin.

as

almas

desfilan

en silencio

a

un palmo

da

túa

nariz

tódalas

noites

mentres durmes,

son incapaces de facer ruído,

non vaia a ser que rompan o teu silencio.

Amar en silencio e padecer en

soidade.

***

enrique leirachá gutiérrez

**************************