sinto o esmagar da raiva

clausura em ruínas

corpos inundados de escarpas

ultrajadas mãos na urdidura do gesto

repelem de vergonha as flores do rosto

agora o amor morde em suplício

a ressequida aridez da ternura

impregnada de línguas já mortas

***

josé fontes novas

*

Amplo corazón que te reservas aqueles ocos destinados á rareza-que tan

incólume e vasto sitio de reclamas se edifica no teu cetro-vén-dime por-

que te desbordas-porque esta luz sobre nuestras cabezas que tan bien nos

arrastra...

Calas. Faste grande no delirio: nese abismo espectral que parece domina-

lo todo. Y todo-cómpre aclaralo-es esto que vemos: a actitude criminal

indispensábel alimentada polos idiotas.

Espontánea e libremente-crevado corazón crocante-emites un comunica-

do derivado de ese estado que llamamos comúnmente tristeza- e dis-con

gran pesar-que lamentas o terror de sermos tan felices. De construírmo-

nos por imitación.

As flores de cristal viven nos invernadoiros e invocam ao seu amo-ese dios

de vidrio e diamantes-de violencia de papel e carne fresca. As flores-cora

zón-fanse felices.

Entón-aqurela víscera expansiva e muscular que desbordándose nos emo-cionaba-xa non quere salvarnos: caed-repite-caed y desmoronaos como

piedras. E caemos-pero non importa.

(Esta es la cuestión palpitante en el corazón de los idiotas: non parecer

nunca vítimas do infortunio-que tal deshonra non os alcance.)

***

rosa enríquez

*

así que pasen seis anos

esqueceremos a auga.

Non haberá cabaliños azuis de vidro brillando nas fiestras

nin cancelas oxidadas

nin flores de pétalas amarelas

nin pontes entre os abismos.

A luz do sol será unha

lanterna estúpida

papel-seda de cor verde escurecido

bolboreta de ás de coitelo

na garganta/para non

berrar

os nosos nomes

coa desesperación das baleas que agonizam.

Así que pasen seis anos

xa non saberemos

de nós/mágoa/

nin das follas

estradas nas carballeiras

como cadáveres ríxidos

entre os lenzos/sobre

o leito frío

/abandonados.

Así que pasen

perderemos o senso do Norte

a diagonal dos beixos

toda esa cinsa.

Non quedarán lugares seguros/para escondernos

deste medo e do escuro e da soidade

en ningures.

Nin sequera nos abrazos.

Porque os anos buscaránnos con avidez

para reclamarnos

as horas

que perdimos

intentando atopar

en ollos alleos

a resposta a nós mesmos fóra de nós.

Así que pasen seis anos

preguiza

e desterro

sempre.

Que camiño queda despois de todo isto, dimo ti

/se é que sabes.

***

maría n. soutelo

*

Cada vez que penetramos nun punto negro do mapa

-aspas de sangue agoirando loiros-

imaxino un Los Ángeles sucio

un pobo profundo

un monte cheo de flores bonitas por todas partes

unha ruela allea.

Pero é á miña vida onde pode chegar a realidade

substituír ó medo-este peso impreciso sen libro de instruccións-,

na capital Carapuchiña verterá a súa orquídea profana

ungüento orgánico estremadamente repulsivo

estendéndoo pola cara ata que o agressor fuxa

                                                                 de noxo

é neste bosque de cemento onde saca a pistola luar das bragas

vestindo despois un fermoso abrigo de pel de lobo

como soña Roald Dahl e sabe a historiA que tamén sucede

malia un tácito silencio de morte.

***

ana cibeira

*

Acharei en ti a alquimia antiga, a cal verquida

sobre as feridas, as teas branquíssimas,

as flores agromadas baixo a neve do inverno,

as rosa derramada, as ofrendas de terra,

os grans profundos, as aves esguías,

os xuncos abalados.

Acharei en ti a frescura da noite,

os lirios escuros, o illó da boca que xorde

coa paixón ennobelada,

o grou das palabras,

as ánforas dos óleos, as plumas fascinantes,

as sandalias, a humidade das furnas (beixos

das brañas), o violeta dos pétalos.

Acharei en ti as gráciles aves,

os cervos vigorosos, as montañas da lúa, a fragancia

das follas, as vibracións das chairas,

os cami´nos ardentes (desfiladeiros

das inguas),

os remuíños nocturnos, os rumores lixeiros

entre as buganvíleas,

os dedos suavísimos, as dalias fermosas.

Acharei en ti este manancial

tan virxe

e tan selvaxe

(o círculo esváese).

***

lucía novas

bueu (pontevedra), 1979

*

Alguma vez se atravessou no varadouro

um pulso em terracota, dedos incriados

na armação de arame por um fio, entre mãos

afeitas ao graniza? Tenham dó. Os sinos

só ressoam no estúdio sitiado e não

há lume aceso pra quem quisesse voltar.

Magnólias sempre alumiadas no tinteiro?

Reconheces um barco, tecido nas cordas?

Maçãs de grés assim assinalado e podre

entre a poalha das avencas e os olhos

«de avelã», com os velos à volta do berço

Ao romper d'alva ides colher o vento para

o incêndio do dia: bate certa, inútil,

a asa do anjo alvejado por engano

***

luís manuel gaspar

lisboa, 1960

*

Nun principio está o café

e os xornais con sangue quente

esvarando entre as palabras.

Logo finxir oito horas e pagar

o aluguer

facendo coma que

un é un bo e respectable cidadán.

a por fin, ao final de todo

tratarase de durmir

ou ver pornografia na TV

no plus ou telecinco

e agardar que mañá sexa

a fin do mundo ou sábado.

***

miguel alonso fernández

*

Onde estás porta perdida

da miña infancia? pantasma esquiva.

Limiar escuro que aferrollou, tras de si, o alborexar da miña vida.

Estarás nun profundo curruncho,

esquecida, chea de tristura?

nun recanto da miña momoria,

alí estará prendido o fío

que eu vou desgastando, pouco

a pouco, a pura forza de tirar.

Presa tras dunha porta de ferro,

de tan vella, oxidada e atascada,

bloqueada fai anos polo derrube

polo que asoma o fío que testemuña

que existiu e que xa esquecín,

quen sabe como, onde, nin cando.

Onde estás porta perdida da miña infancia? Tenra e inocente.

Limiar escuro que aferrollou,

tras de si, toda a miña vida.

***

xoán'ma rial rodríguez

*

As luces de baixo consumo suxiren

un dispendio de amor i enerxía.

Leváme contigo a esa fraga encantada

de frondes ramaxes, luces sombras e murmurios

de encontros en cores contrastes

de norte horizonte verde-saído

de intres solpores e amenceres

recibe o día á noite, entra a noite no día,

medra un sol de mazá colorada e doce

no ventre dourado da madrugada,

e deixo pegadas de lúa na pel da terra que treme

e chega, chega por fin o eclipse máxico dos corpos

e unha excitación crepuscular de serpes

estoura, zumega nun derrame total de zumes.

Axiña sae o demo, ese xenio, a tachar o sétimo do ceo.

Quero té roxo nesa danza mutuoteista

de sumo pracer morrer-matando peixe,

e despois de cada té outra volta o amor recunca

pois fica a túa vida sempre coa Marabilla.

Paréceche bonito? - preguntas entón con cella ergueita

de intriga, mentres ceibas soños de fume,

e con resposta galega eu suxiro

que tal se me contas ti como aprendiches

a pescar atún nas rías baixas?

Pecho os ollos nun soño e xa chegan, veñen a min

todas as musas da fraga nesta hora encantada.

***

alfonso láuzara

*

imploro que entretecido nos meus fluídos agardes.

que non rexeites as formas incongruentes do meu pensamento,

cando exhausto te despraces polas arañeiras das miñas lembranzas.

díxenche que imploro, pero, máis ben intento, ser novamente a musa

que desexante se despraza polo corredor ambiguo da inconsciencia.

esa que con vaporoso peso, pousa a boca na túa pel infinita,

para espertarte da realidade e acompañarte á espiral inestable dunha

fórmula matemática.

escacho vidros e misturo a grá con pó de soños rotos,

para coser as feridas ninfas,

persoas que esmagadas agonizan baixo a túa epiderme,

sen que te deas conta dos berros que che provocan o escaso

sentimento de dor

que eu percibo, mentres, con felino sixilo escalo a túa anatomia.

prendo nos dentes parte da túa lingua,

que inxenua, pretende, ensinarme as normas do térreo no que, eu

suxiro, invives.

o riso invade as células destes dous corpos

que atónitos xogan a amosarse

innomeables código,

indefinidas caricias,

irreverentes xemidos,

luces escasas dun universo en construción.

xogo a atraparte en cada silencio que sen comprender compartes.

***

eva méndez doroxo

*