O mar sabe a morte e a tristeza labrada,
o seu corpo asemella un sartego de silandeira ollada.
Buguinas celestes constrúen nel a madrugada
coas súas mans de loito creban a noite que marcha
O mar garda os fillos dos naufraxios envoltos nas súas mortallas - dixo un vello mariñeiro de Moaña.
E unha enxoita muller de negra face
no peirao sorrí, agarda e cala,
mentres cos seus osudos dedos o ceo sinala.
O mar sabe a morte...
***
miguel ángel alonso diz
madrid, 1976
**************************
a cidade escondíase
na garante
dos seus vicios
e
non puido haber
berros
nin dor nin súplica.
chegou o tempo.
a sombra terrible dos titáns
agardaba para devorar os corpos inermes
polas calexas
con ansia de séculos.
fóronse apagando
de a pouco
as luces
e as fogueiras todas.
a cidade
caeu.
***
maria n. soutelo
a estrada, 1982
**********************
trovador veterano este paco
de triste figura bo compañeiro
ai sempre el vestido de negro
un home a unha guitarra pegado
poema guitarra e voz
memoria
paco ibañez cancion republicana
pioneiro mestre exilio e regreso
ai sempre ti vestido de negro
pero con todas as cores da palabra
poema guitarra e voz
historia
cancion que non pode volver atras
vellos e novos poetas no camiño
ai sempre ti de negro vestido
cantor agora e sempre a galopar
poema guitarra e voz
memoria
***
manolo pipas
coia - vigo, 1968
***********************
I never was in love with death before,
nor felt grateful because the rocks below could promise certain
death.
[Nunca antes estivera eu namorada da morte,
nin agradecida ás rochas por prometerme unha morte segura.]
ELISABETH SMART, By Grand Central Station I Sat Down and
Wept, Grafton Books. [Textos extraidos A morta, inédito]
Histérica paxara
tomada fel lustrosa
de tritóns silenciados
ó respiro do anhelo.
[...]
Retardando os xogos
contra as rochas o pulo
no tecido corálico
entre poros levándose.
[...]
De cristal cola e boca
retrato transparente
tantas cálidas raiolas
partíndose no centro
[...]
Ramos de flores termais
células das pestanas
líquidas pesadísimas
porosas baixo as salgas
[...]
A morte ser intacta
Ofelia entre as máis puras
un pétalo blasfemo
flotando xa latente.
[...]
Este bestiario poético
de escamal doce e tráxico
fura pequenas mortes
mar de carne de plancto.
[...]
Estoupan pompas fráxiles
adoecer vivo
suxestión ardente
revestida de esporas.
[...]
Avalancha húmida
devezo gorentozo
bebendo terminal
o feitizo das ondas.
[...]
Sacudida de pálpebras
e longo trenza ó vento
orgánica escada
para o rapto do corpo
[...]
Pernas diamandas líquidas
regreso ó fondo do coro
no pracer como verbo
a máximo potasio.
***
ana cibeira
caracas, 1977
********************
Entro no mar en marexada
coma o gume dunha navalla
e as ondas baten no peito
con fría intención de tirarme.
Non vou cair! Serei eu quen entre
a baterme coa ondaxe!
Un dous tres catro zancadas de estrondosa vertixe
e punto de non retorno na procura do solpor.
De súpeto todo calma.
O corpo dentro, a ialma fóra diluída no mar.
Unha atmosfera de burbullas e areas en suspensión
perturba os sentidos sen solución de equilibre.
Ao final esa lus roiba en pleno fulgor
debaixo das augas. Son feliz! Sou... ((gluc))
***
alfonso láuzara
teis - vigo, 1971
**********************
Dejen que el poeta se retuerza y escriba,
dejen que los versos se filtren
hasta la piel,
déjame hablarte esta noche,
déjame recitar esta sangre
que surca el tacto,
déjame un camino
para poder tejer esta furia.
Mi voz escuece,
el asfalto me ata, me mece,
me enredas los sueños.
Mareo, mareo, mareo.
Mi voz retumba, mi voz retumba,
vida densa, que me seduce,
que me sedienta.
Tengo que escribirte, vida,
¡tengo que escribirte!
sembrarte así, ¡sembrarte así!
poesía, poesía... ...
La vida sucede
la vida seduce con rabia,
y martillos y almendros,
y yo... . viva aún, viva siempre,
viva, viva, vida, vida... ...
No sé que hora es, tengo un poema
no sé, no sé que hora es,
la poesía no duerme,
no sé que hora es...
La ciudad es infinita,
continúa la hecatombe cotidiana,
el placer minúsculo escondido en la rutina,
¡los perros atados!
estas ganas de escapar tantas veces,
las sonrisas raquíticas, mínimas,
continúa la aguja
¡Tiempo! ¿Què hora es? ¡Tiempo!!
¿Qué hora es?
Azul, azul, azul, azul... ...
Las gaviotas se despiertan,
la poesía de la ciudad arde
en los cafés y en los labios cortados,
el ayer ya no está, ya no está,
pero la piel sigue pariendo versos.
La vida sucede, la vida sucede
y yo tengo un poema...
¡Tiempo! ¡Tiempo!!
El poeta se retuerce, sobrevive,
las enredaderas ya son casi de acero,
estrecho, estrecho mundo...
Aprovechemos este instante
¡antes de que nos coagulen la voz!
antes de que llegue
el holocausto de la belleza,
antes de que perdamos el instinto
de mirarnos en este silencio de versos.
¡Tiempo! ¡Tiempo! ¡Tiempo!
***
mar nicolás
barcelona, 1975
*********************
queremos paz
se cinguimos os pasos
como obriga
a toda realidade práctica
queremos paz
se renunciamos a nós
ao ti máis eu
que por vontade propria
decidimos perdernos polas congostras de Hío
e volver
sobre nós
e con nós ao mundo todo
con pé firme
que decidimos non esquecer
e figurar nesta historia
que é a de todo un pobo
***
alberte momán
ferrol, 1976
***************
Cóntame contos vellos de alén mar,
lévame á viaxe
inzada de mañanciñas frescas na túa pel exquisita
para darme folgos en cada combate.
Marmúrame versos onde afirmen que aínda hai un
espertar
unha roxa alborada,
perante a barbarie deste mundo,
un pobo gherrilheiro resistindo fronte o imperialismo,
digo Cuba, digo Palestina, digo Galiza.
Viaxaremos nas brigadas, camarada,
ofrecendo as mans abertas
e o pouco que podemos dar,
o corazón e o noso sangue fervendo.
Alquimista,
condúceme ao túnel
onde hai luz á saída,
á quimera do noso idealismo.
Os puntos de fuga
polos que paga a pena loitar xuntos
vense máis perto,
ainda que estean no infinito.
Choutamos por enriba do infortunio,
valentes,
mentres rola o vento en contra,
sen demoucar bágoas,
para procurar tanxer o firmamento
Coa forza dos puños ergueitos
do noso devir.
***
alba méndez
(moaña, 1985)
********************
Se os carvalhos falassem
não ficaria eu tão só
e as minhas conversas deixariam de ser
monólogos que me queimam na gorja.
Se os carvalhos falassem
minha seria a dor da sua decota
meu o medo ao incêndio
e minha a capa de prata do seu tronco.
Se os carvalhos falassem
meu seria o mundo dos pássaros
meus os degoiros e fantasias
minhas as pernas trepadoras de criança
e suas as minhas carícias.
Se os carvalhos falassem
seus os meus ouvidos
minhas as suas queixas
meus os seus ancestros e os druidas
e as fadas do monte que há de herdar meu corpo.
Se os carvalhos falassem
Escutaria eu não outra fala
meu o refugio entre urzeiras e carpaços
minhas a paz e a liberdade
meu o meu destino
e minha a minha pátria.
***
concha rousia
***********************
Os pés premindo
a inexistente relva do asfalto
duro da rua sem vida a não ser a
que lhe dás quando subitamente cruzas
o espaço e somes num átimo deixando
entretanto no ar qualquer coisa de tão
botticelliano quanto num crepúsculo mediterrâneo
uma colhedora de mimosas a que um
homenzinho cedesse a passagem
à espera (desesperada)
de um sorriso
***
carlito azevedo
*******************
adelia prado(5)
adilia lopes(8)
al berto(6)
alba mendez(4)
anxos romeo(4)
augusto gil(4)
aurelino costa(11)
baldo ramos(6)
carlos vinagre(13)
daniel maia - pinto rodrigues(4)
fatima vale(10)
gastão cruz(5)
jaime rocha(5)
joana espain(10)
jose afonso(5)
jose regio(4)
maite dono(5)
manolo pipas(6)
maria lado(6)
mia couto(8)
miguel torga(4)
nuno judice(8)
olga novo(17)
pedro mexia(5)
pedro tamen(4)
sophia mello breyner andressen(7)
sylvia beirute(11)
tiago araujo(5)
yolanda castaño(10)
leitores amigos
leituras minhas
leituras interrompidas